آيو اَمر الله جو، تِنهن لئي، تَڪڙايو نه تڪرار، ۽ جن کي ڀائـِينِ ڀائيوار، اُنهيان اُتم ۽ پاڪ گھڻو.

اَمر سَندسِ مان، روح سان، لاهي مَلَڪَ موچار، سَندسِ ڀَلن بندن مان، جنهن تي، گُھري غَفّار، ته ڏيو خبر خلق کي، ته ڌڻِي نه مُون کان ڌار، پوءِ سارِي سَڀ ڄَمار، هِڪ مون کان ڊِڄو مُورِهين.

جوڙيئـِين اُڀ ، زمِين کي، مُقرّر موجُو، جي ڀيرا ڪن بيهُود، تن کان، مَٿاهون مُورهِين.

اُپائـِين اِنسان کي، مَنِئَ ڦُڙي مان مُور، پوءِ ظاهِر ۽ ظُهُور، ويرِي ٿيو، تِنهن وير ۾.

۽ ڍور، اُپائـِين اُنهن کي، مَنجھنِ اوهان لئي مَوجُود، سِئَ کان بَچاءُ، پڻ سُود ۽ قُوت ڪمايو، ڪن مَنجھان.

۽ آهي اَوهان لئي اِنهن ۾، سَنگھارن سِينگار، جڏهن واريو وِچِين وار، ۽ جڏهن ڇوڙيو وَلر وَلهار ۾.

۽ پَنهنجا پَراهِين شهر ڏي، برسِر ڍويو بار، جِئ کي جَفا ڏِيڻ ري، نه پُهچڻاجنهن پار، بيشڪ بَخشڻهار، پڻ اَهنجو رَبُّ رحِيم گھڻو.

۽ گھوڙا، خَچر ۽ گڏھ ٻِيا، جن تي چڙهو ڦِرو چوڌار، پڻ صُورت جو سِينگار، ۽ سي پڻ جوڙِي جوڙڻڻهار، سُواريون ۽ سِينگار، ٻِيون به، ٻُجھو نه جن کي.

۽ بارِئَ مَٿي بار، واٽ آهي وِچٿَري، ڪي تن مان واٽون وِنگيون، اُونڌا لَڪ آزار، ۽ جي گُھريو هوند غَفّار، تن سَڀن سُهائـِين واٽ سَنئـِين.

اُهو جنهن اُتاريو اُڀ ڪنان، آب اوهان جي هار، جنهن سان پَلر پِيڻ لئ، جِنهن سان وَليون وَڻ وَلهار، چاريو مَنجھسِ چوڌار، چوپاياچِينگھار سان.

آن لئي اُڀاريئـِين اُن سان، پوک پَڳھ پَڳ پَڳ، زيتون، کجيون ، ڊاک پڻ، ۽ ميوا جُھڳٽ جَڳ مَڳ، اُن ۾ عجب آيتون، آهن اَلڳ اَلڳ، لوڪ تِنهيِن لڳِ، جي سوچِينِ سَگھ سُبحان جِي.

۽ آندا اَهنجِي آڻ ۾، راتيون، ڏينهن ڏاتار، ۽ سج، چنڊ سَندسِ اَمر سان، پڻ تارا تابعدار، اَوس آهن اُن ۾، نِشانِيون نِروار، وَٺي جا وِيچار، ڪارڻ تنهن قوم جي.

آن لئي پکيڙيئـِين پَٽ ۾، جِنسون ۽ جِنسار، طرحِين طرحِين، رنگ جَن ؛ اُن ۾ اُهڃ اَپار، وٺن جي ويچار، ڪارڻ تِنهن قوم جي.

اُهو جِنهن اَجھاڳ سمنڊ، ڪيا حُڪم ۾ هيڪار، تان کائو خُوب اُن مان، تازا گوشت تيار، ۽ اَملھ ڪڍو اُن مان، تان پايو سَبَب سِينگار، ۽ تَرندڙ ڏِسِين تِنهن ۾، ٻيڙا مَنجھ ٻار ڀَلي ته سَندسِ ڀَال مان، طَلبِين طلبگار، ۽ اِهو سڀ اِن هار، ته کائـِي ڳايو ڳالهيون.

۽ ٺوڪيئـِين جَبل زمين ۾، ته ڌُٻي نه اَوهان ساڻ، ۽ اوهان لئي واهِيون، ۽ وَنهيون واٽريون سُونهون تان سڄاڻ!

۽ پڻ سَنئون هَلن هي پاڻ، نِشانين ۽ نِکٽڻ سان.

پوءِ جيڪو جوڙٖي جوڙ، اُهوڪِ جوڙ اُن جو، جو تِر نه جوڙٖي توڙ؟ پوءِ ڪِنهن پَر پِرايو ڪِين ٿا؟

۽ جي ڳَـڻِين ته ڳُڻ اَلله جا، ڳَڻي نه پَوندن پار، بشڪ بَخشڻهار، مالِڪ مِهربان گھڻو.

۽ سَمجھي رَبُّ سُڄاڻ، جيڪِي ڳُجھو ڪريو، يا پَڌرو،

۽ ڌڻِئَ ڌاران جن کي، ڪوٺيو ڪَمن ڪاڻ، اُهي نَه خَلقِين، ڪُجھ خَلق مان، سي خلقيا وَڃن، خود پاڻ،

جِيَرا ڪِين جَھان ۾، مُئل مَنجھ مَساڻ، ۽ نه ڄاڻن اَصل اَڄاڻ، ڪِنهن ڏينهن اُهي اُٿاربا.

سائـِين اَوهان سَڀن جو، سائـِين هِڪ ستّار، اُهي، جي آخرت تي، نه آڻِين اِعتبار، تن جا اَندر، مَنجھ اِنڪار، ۽ اُهي آهِن، پَڏائـِيندڙ پاڻ کي.

پَڪ، ڄاڻي پاڪ ڌَڻِي، جيڪي لِڪائـِن، کان لوڪ، ۽ جيڪِي ڪَن مُنهن موڪ، اُهو ڀانـئـٖي نه پاڻ ڀانئڻِين.

۽ جڏهِين ڪَهجينِ، ته ڪُڄاڙو، اَهنجي رَبَّ اُتاريو؟ ته ٻوليائون ٻَاڙو، ته آکاڻيون اَڳَينِ جون.

تان کڻِن مَحشر ماڳ ۾، سَندنِ ته ساروبار، ۽ ڪُجھ بار، ڀُلايون جن کي ، عِلم عقل کان ڌار، هرگز ٿِي هُوشيار، جو بار کَڻنِ، سو بُڇڙو!

جيڪِي اُنهِيان اڳ هُئا، تن حِيلا ڪَيا هزار، پوءِ آيو سَندنِ اَڏاوت کي، پِيڙهيان پالڻهار، پوءِ ڪِريو سَندنِ ڪَنڌ مَٿان، ڇِت ، ڀِت، ساروبار، ۽ آينِ اُتان آزار، جِتان پاڻ پَروڙِين ڪِين پِيا.

موٽِي مَحشر ماڳ ۾، ڪَندنِ خُوب خوار، چي، ڪِٿي جن کي مُنهنجو، ڀانئيان ڀائيوار؟ ۽ ڪندا هُئا ڪيترا، جن ۾ طبل تڪرار، جن کي، عِلم عطا ٿيو، ته وَراڻيون تِنهن وار، ته قائـِم سِر ڪُفار، اَڄ خواريون ۽ خرابيون.

جِنهن مَهل مَلَائـِڪ اُنهن کي، مارڻ وارا مُور، ۽ جڏهين پَنهنجي جان تي، ظالِم هُونِ ضرور ته سَٽيئون صُلح جُون ڳالهيون، ته ڪَندا نه هُئا سون قصور، هائو پاڪ حُضور، ڄاڻي جيڪِي به ڪندا هُئا.

پوءِ گِھڙو دَرن دوزخ جي ۾، سَدا مَنجھس بَند، ۽ هَٺِيلن جو هَنڌ، بِلڪُل ڪو بڇڙو ٿيو!،

۽ پُڇيو وِيو تن کان، جي ڏَريا ڀَر ڏاتار، ڇا اَهنجي ربَّ اُتاريو؟ چي سَڀ ڪُجھ خير قرار؛ جن چَڱِي ڪئي هِن جاءِ ۾، هُت چڱائـِي، تن هارِ، ۽ آهي گَھر آخرت جو ، بِهتر بي شُـمار، ۽ واه جو گَھر گُلزار، مُوچارن ماڻهن جو!!!

ڀيڙا باغ، باغن ۾، سي وَالارِين وَلهار، هَلن هيٺان، جن جي، واهِيون ويرو تار، جيڪي طَلبِينِ تِنهن ۾، سو تِـنِين لَئي تيار، اِنپر پورهيا پار، ڪِريا تَن، ڪَرِيم ڏيئي.

مَلڪ مارِين، جن کي تَه سَرها مَنجھ سَرِير، سَدا سلام اوهان تي، کِليو ڏِين کِير، گِھڙو باغ بِهشت ۾، مَنجھ جَنت جي جاگير، سبب تِنهن سُڌير! جيڪِي ڪم ڪَندا هُئا.

نه ڪَڍنِ اِنتظار، مگر مَلائـِڪ اُنهن تي، اَچن، ڪِ اَچينِ اَمر ڪو، سَندءِ رَبَّ، ستار، اُنهِيان اَڳين اِينءَ ڪيو، ۽ نه ڏُ کويُن ڏاتار، پر پاڻهِي ڪندڙ پاڻ سان، هُئا هاڃيڪار،

پوءِ رَسينِ رسوائي تِنهنجي، جي ڪيائون ڪم ڪار، جِنهن تي کِلندا هُئا خُوار، تِنهن ڀيري هَنين ڀَن۾.

۽ جن ٻِيا گَڏيا، تن ٻوليو، ته گُھريو هُوند غفار، ته اسان ، نه اَبن اسان جي، ڪنهن پُوڄيو اُنهِيان ڌار، ۽ نه روڪيوسون ڪنهن شئِ ڪنان، ري اُن جي اختيار، اِنهن ڪَنان اَڳين پڻ، ڪيا اِيئن ڪم ڪار، ناهي نَبِين تي بار، مگر پُهچائڻ پَڌرو.

مُڪو سون هر ميڙ ۾، مُرسل، ڪو مَهندار، ته پُوڄيو پَرور پاڪ کي، ۽ ٿيو بُتن کان بيزار، پوءِ تن مان سُهائـِي ڪن سَنئـِين، سائينءَ رَبَّ، ستار، مَنجھانئُن، مُونجھارو ڪِن مَٿي، بِيٺو برقرار، پوءِ مُلڪ گُھمو مُورهِين، پوءِ ڪريو نِرت نِهار، ته ڪِنهن پَر پويان پار، ڪوڙن ڪافرن جا.

جي سَڌِين سَندنِ سُونهپ تي، ته اُنهن کي اَلله، سَنئـِين نه سُهائي ، جن کي، ڪَيئـِين گَس ڪنان گُمراه، ۽ وَهر، وَسِيلو واھ، توڙان ناهي، تن جو.

۽ کَنيائون سُنهن سائـِينءَ جو، سَندن سعيو سونهن تَمام، ته اَلله نَه اُٿارِيندو اُن کي، جو، مُئو، ته مُئو مُدام، هائو حَق پارڻو، اُنهِئ تي اَنجام، پر اَڪثر ماڻهو عام، صفا سَمجھَن ڪِين ٿا.

تان سَمجھايو، وَڃٖينِ سو، جِنهن ۾ جھڙا ڪَن، ۽ جي ڦِريا، جانچي تن، ته مُورهل، ڪُوڙا مُورِهين.

آهي چوڻ اَسان جو، جَڏِهن گَھڙڻ گُھريو سون، ڪو ٽول، ته ٻولايونسِ ٻول“ٿِي” ته پوءِ ٿِي پَوي.

۽ جن ربَّ جي راه ۾، مُلڪ ڇَڏيو مُور، جِنهن بَعد اُنهن سان، بيگناه ڪَيا وِيا ڪَلُور، ڏِينداسونِ هِن ڏيھ ۾، جايون خُوب ضرور، ۽ آخرت جو اَجر وَڏو، پرجي پَوينِ هُوند پَرُوڙ،

جن سِر تي سَٺا سُور، ۽ رَکن سَندنِ ربَّ مَٿي.

۽ نه موڪلياسون مَرد مَگر، توکان اڳي اَڳواڻ، وَحِئَ وَسِيلي موڪليون، اُنهن ڏي اُهڃاڻ؛ پُڇِي ڏِسو پڙهِيَن کان، جي نه پَروڙيو پاڻ، سَچِين ثابتِين ساڻ، پڻ صَحِيح صَحِيفن سان.

۽ اُتاريوسون تو مَٿي، موچارو مَذڪُور، تان اُنهن ڏي، جو اُتاريو وِيو، سو ماڻهنِ سَمجھائـِين مُور، تان مانَ، سي مَغرور، سوچِين سَچيون ڳالهيون.

ڇا سُک ٿِي ويٺاسيٺ؟، جن سِٽيون سِٽائون بُڇڙيون، ته ڌَرتِي سَميت تن ڌڻي، هَڻِي هَلائـٖي هيٺ، يا اَچٖين عَذاب نيٺ، جِتان پاڻ پَروڙِين ڪِين ڪِي.

يا گِرهٖين سَندنِ گَشت ۾، پوءِ هِي نَه ڏِيندڙ هار،

يا وَٺينِ خوف خيال ۾؛ پوءِ اَهنجو پالڻهار، بِلڪُل بَخشڻهار، ۽ مَرهِڻ وارو مُورهِين..

ڇا سوچِيائون نَه، سي شيون ؟ جي جوڙيون جوڙڻهار، مُڙندڙ پاڇا، تن جا، سَڄي، ۽ کَٻي پار، نَمندڙ هادِئَ هارِ، ۽ اُهي ڪَندڙ آهن ڪُرنشون.

۽ سَجدو ڪَن سُبحان کي، جيڪِي اُڀ ۽ ڀُون اَندر، مَلڪ، ڍڳا ڍور سي، تِر نَه ڪَن تڪبّر،

ڊِڄن، مَٿان پنهنجي، سندنِ سائـِين ڀَر، ۽ پارِينِ اُهائـِي پَرِ، جِھنجو اَمر ٿـئـٖي اُنهن کي.

۽ فرمايو اَلله، ته ٻه دَرگاهون، نه ڌاريو، سو ڌُران هِڪ دَرگاه، پوِ ڊِڄو مون کان مُورهين.

۽ آهِن هِڪ اُنهئ جا، اُڀ ڀُون ۾، جي جَھان، ۽ رُڳو، ڏِيَڻا اُن کي ڏان، پوءِ ڇو رَبَّ ري، ڊِڄو ٻِين کان؟

۽ جيڪِي اَوهان تي نِعمتون، سي سَڀ، ڪَنان سُبحان، پو، گھيريا جَڏهن گَھمسان، ته رڳو رَنڀو ٿا اُن ڏي.

وَري اَسان اوهان کي جڏهن، لاٿو، سولاچار، ته اِجھو اَوهان پاڻ مَنجھان، ٻارِي ڪا ٻِيهار، مالِڪ سَندِن سان مُفت ٻِيا، ڀانئـِينِ ڀائيوار،

تان جيڪِي ڏِنيوسُون ڏاتِيون، اُن کان ڪن اِنڪار، مَروَٺو وَٽِ، ڪا وار، پوءِ سَمجِھي وِيندا سگھڙٖي.

۽ ڪَڍنِ پُوريون تن جون، پَريان جن نه پَرُوڙ، آن کي ڏِنوسون روز، جو تُورن پُٺيان، تُور، قَسم رَبَّ ڪريم جو، مَهندان پُڇبان، مُور، ڪنان ڪُوڙ فُتور، جي جاٽَنِ بابت جوڙيو.

ڌِيئون ٺاهِنِ ڌَڻِئَ لئ، جو پاڪ سَدائـِين پاڻ، ۽ آهن اُنهنِ ڪاڻ، جيڪِي گُھرن گھوٽيا.

جڏهن اُنهن مان، ڪِنهن هيڪڙي، ڌِئ جي مِلِي ڌِيرَ، ميرو ٿيو مُنهن اُن جو، ۽ آهي اِهو دِلگِير،

لِڪي پيو لوڪ کان، ڪنان خوارِئ کِير، ته روڪيسِ رُسوائي سان،يادَ ڪيس مِٽئَ ۾ مِير، جا فتوا ڏِين فَقِير ، سا بِلڪُل آهي بُڇڙِي.

اُنهن لئي آخرت تي، نه آڻِينِ اِعتبار، صِفت صَفا بُڇڙِي، ۽ صِفت رَبَّ، سَتّار، اَعلىٰ آهي اَپار، سو سَٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

۽ مولىٰ ماڻهن کي وَٺي، جي سَبب سَندنِ آزار، ته اَصل نه ڇَڏيائـِين اُن مَٿي، ڪو وانِگي مَنجھ وَلهار، پَر مُهلت مُقرّر مَهل سِين، ڏٖينِ ٿو ڏاتار، مُقرّر مَهل اُنهن جِي، جڏهن آئـِي آخِرڪار، ته وَرِي هِڪڙي وار، اَڳ پوءِ نَه ٿِيَنِ، اُن ڪنان.

۽ مُقرّر مالِڪ لئي ڪَن، جنهن کي بُرو ڀانئـِين پاڻ، ۽ ڪَن ڪُوڙ زِبانون اُنهن جُون، ته سَڀ خوبيون سَندنِ ڪاڻ، بيشڪ باھِ سنَدنِ ڀاڻ، ۽ اُهي آهن، اُکتل حَد ڪنان.

سائـِينءَ جو سوڳنڌ، ته اُمتن ڏي، توکان اَڳي، موڪليون سون مُورهِين، هِدايتون هَر هَنڌ، پوءِ شيطان سَندنِ شرارتون، پَساينِ پَسند، سو دوست سَندنِ دِلبند، اَڄ ۽ اُنهن لئي ، سَخت عذاب ڪو.

۽ قرآن ڪريم تو مَٿي، نه لاٿو سون لال! مگر جَهڳڙن جِنهن ۾، سو سَمجھايَئـِينِ سُوال، ۽ ڏَس ڀَلو ۽ ڀال، سَمجھن سَچو، تِنهن ساٿ لئي.

۽ الله آسمان کان، پاڻِي لاٿو پاڻ، جِنهن سان، جِيارَيئـِين زَمين کي، سَندس سُڪڻ پُڃاڻ، اُنهئ ۾ اُهڃاڻ، جي سُڻن، تِنهن ساٿ لئي.

۽ اوهان لئي عِبرت، موجُود اوهان جي مال ۾، پِيارِيو سون نِيئان، اُن جي پيٽ مان، وِچان ڇيڻي، رت، کِير اَڇو اَلبت، پَسند پِيئندڙن کي.

۽ ميوا کَجِي ۽ ڊاک جا، جن مان پِيڙيون پاڻ، چُڪو ۽ چَڱو قُوت پڻ، اُنهِئ ۾ اُهڃاڻ، قوم اُنهِئَ ڪاڻ، جي وِيچارِين وُجود ۾.

۽ تُنهنجي مالِڪ ماکِئَ ڏي، وَحِي ڪيو وريام، ته وَٺ وَڻن، پَهڻن مان، جايون پَنهنجيون جام، پڻ تن مان تمام، جِنهن مان، ماڻهون جوڙِين ماڙيون.

موٽِي مِڙِني ميون مَنجھان، کاءُ کاڌا خُوشگوار، تُنهنجي رَبّ جي راهن تي، هَل تَهدِل تابِعدار، پِيَڻ نِڪريس پيٽ مان، جِنهنجا رنگ به ڌاروڌار، مَنجھسِ ماڻهنِ لئي، صحت پڻ؛ اُنهئَ ۾ پَڌرا پار، وَٺنِ جي وِيچار، ڪارڻ تِنهن قوم جي.

۽ اَلله اوهان کي جوڙيو، آن کي موٽِي، سو ماري، اوهان مان، عُمر رَدِئ ڏي، وَرِي ڪِن وارِي، تان سَڀ ڪُجھ سَمجھڻ پُٺيان، سَمجھ نه ڪُجھ ڌارِي، بارِي هر باري، سَگھ وارو ۽ سَمجھدار گھڻو.

۽ رَبَّ اوهان مان، رزق ۾ ڪيا، ڪِن کان، ڪي ڪَثر، پوءِ اُهي، جَن اِملاڪ ۾، وِيو وَرسايو ويتر، سي موٽائـِيندڙ نه، سَندنِ مال کي، ٻانهن تي ٻِيهر، سَندنِ سَڄن هٿن جو، سَنڀالو جن سِر، ته هڪ جھڙا هُونِ اُن ۾، خادِم، خان ، نَفَرَ، ڇا مَڃِين نَه، سي مُنڪر، الله جي اِنعام کي؟

۽ الله اوهان مان جوڙيون، جُويون اَوهان هارِ، ۽ جوڙيئـِين اَوهان جي، جويون مان، پوٽا ، پُٽ قطار، ۽ ڏِنان سُٺين شين مان، روزِي رَبَّ سَتّار، پوءِ ڪِ ڪارٖي ڪوڙ تي، آڻينِ اِعتبار؟ ۽ اُهي ڪَن اِنڪار، الله جي اِنعام کان.

۽ ڌڻئَ ڌاران تن کي، ڀيٽِينِ بي شُعور، جي اُڀ، ڀُون ۾، اُنهن جي رِزق جا، مالِڪ نه آهن مُور، ۽ ذَرو نه رکنِ ضرور، قُوَّتِ سَندِن، قُوتَ جِي.

پوءِ اَوهين اَصل ڪِين ڏِيو، مالِڪ لئي مِثال، صاحِب صُورتحال، سَمجھي، ۽ نَه سَمجھو ٿا اوهِين.

مالِڪ ڏِنو مِثال، گولي زَر خريد جو، جِنهنجو وَس نَه، ڪِنهن وَٿ مَٿي ۽ ٻِيو سو نيڪ نِهال، پاڻ وَٽان، جِنهن کي، ڏِنو سُون موچارو مال، پوءِ ڳُجھو، پَڌروجِنهن مان، خرچي خود خيال، ڇا مَٽ ٿِين سي مُورِهين؟ واه ! ڀَلي جا ڀال، بَلڪ گھڻا بَطال، صَفا نَه سَمجھن، تن مَنجھان.

۽ مِثال ٻن مَردن جو، بارِئَ ڏِنو بَس، هِڪ گُنگو، ٻوڙو ٻِن مان، وَٿ نه ڪا، جِنهن وَس، ۽ اُهو بار سَندسِ سَردار تي، ڪَسر بدران ڪَس، جيڏانهن اُماڻٖيسِ، ته نَه اَچي، جڏو ساڻ جَس، ڇا مَٽ ٿِئي سو، ۽ ٻِيو، جو ڏي عَدل جو ڏَس؟ ۽ اُهو گوهر مَٿي گَسِ، گَسَ بِه سِڌيٖ سَنئـِين مَٿي.

۽ اُڀ، ڀُونءَ جا ڳُجھ، اَلله لئ، ناهي قِيامت ڪار، مگر مِثل اَک ڇِنڀ جي،يا اوڏِي سا اَپار، صاحِب ربَّ، سَتّار، قادر هر ڪِنهن ڪَم مَٿي.

۽ آن کي اَهنجي، مائن جي، پيٽن مان پَرور، ٻاهِر ڪَڍيان ٻارِڙا، ڪُجھ پَرُوڙِيو نه ڪِنهن پَر، ۽ ڪيائـِين آن لئي ، ڪن، اکيون ۽ مَن پڻ مُنور، تان ڪريو مانَ قدر، ۽ ڳُڻ اُنهِئَ جا ڳايو.

ڇا ڏِٺئون نه پَکينِ پار؟، ته تابِع اُڀ جي خال ۾، نه جَھليٖن ڪير جبار ري؛ اُن ۾ پَڌرا پار، جي آڻِينِ اِعتبار، ڪارڻ تِنهن قوم جي.

۽ اَلله اوهان جي گھرن کي، ڪيو اَهنجو آستان، ۽ جوڙيئـِين کَلُن مان، جانَورِين خِيمان آن لئي خان!، پَنهنجي سانگ ۽ وانڍ ڏِينهن، جَن اُٺايو آسان، ۽ اُن، وار، ڏَاس اُنهن جا، سَندو گَھر سامان، نَفعو پڻ نِڌان، ڪِنهن مُقرر مَهل سِين.

۽ الله اَوهان هارِ، پاڇويا پَکيڙيا، جيڪِي جوڙيئـِين ، تِنهن مَنجھان، وَڻ ٽِڻ مَنجھ وَلهار، پڻ آن لئي جوڙيئـِين جَبلن ۾، غارون گَھر گُلزار، ۽ ڪُڙتا، ڪوٽ اَوهان لئي، جوڙيا جوڙڻهار، جھولو جَھلِينِ، اَوهان ڪنان، ۽ ٻيون زِرهون زوردار، جَھلِينِ اوهان جي جنگ ۾، ڀالا، تِير، تَرار، اِهو اِن آڌار، ته سدا سَلامِي ٿِي رهو.

مُنهن موڙِينِ جيڪڏهن، پوءِ تو مَٿي نه مُور، مگر سو مَذڪور، پُهچائـِڻ پَڌرو.

صَحِيح سُڃاڻن صاحب جون، نِعمَتون نِبار، پوءِ اُن کان، ڪَن اِنڪار، ۽ گُن چور گھڻا اُنهن ۾.

۽ اُٿارِينداسون، هَر اُمّت مان، شاهِد جڏهن ضَرُور، پوءِ ڦِريا جي فرمان کان، تن موڪل نه مِلندِي مُور، ۽ نَڪِي ڪَبو مَنظور، ڪو عُذر، بَهانو اُنهن جو.

۽ جن ڏِٺو عذاب کي، ڪَيا جن ڪَلُور، تن کي، نه تن کان مُور، گَھٽائـِبو، نه گَھٽ ڪبو.

۽ جڏهن ڏِٺائون اُنهن کي، جن ڀاتئون ڀائيوار، چي هِي هَمراه اَسان جا، سانيمِ رَبَّ سَتّار!، ڏِينداهُئاسون ڏيھ ۾، جن کي دانهون ، توکان ڌار، پوءِ اُڇليائون، اُنهن پار، قول، ته ڪُوڙا آهيو.

۽ سَٽائون سائـِينءَ ڏي، سَندِي صُلح ڳالھ، ۽ جيڪِي جوڙيئون جوڙِيوال، سي ويا، کانئُنِ وِڃائجِي.

اُهي، جن ڪفر ڪيو، ۽ روڪيئون ربَّ جِي واٽ، تن کي وڌائينداسون وَرِي. اُساٽ تان، اساٽ، جيلانهن جوڙٖي، جاٽ، فَساد ڦيلائـِيندا هُئا.

اُٿارِينداسُون هَر اُمت مان، جڏهن شاهِد مُعتبر، اُنهن تي، اُنهن پاڻ مَنجھان؛ ۽ توکي مَنجھ مَحشر، ساکِي سامهون هِنن مَٿي، بيهارِينداسون بَرسِر؛ ۽ ڪِتاب ڪريم تو مَٿي، اُتاريوسون اَنور!، صَفائـِي سَڀ ڳالھ جِي، ۽ سُونهپ سَربسر، ۽ ٻَهون ٻاجھ ٻِيهر، ۽ مبارڪِي مُؤمنِين.

اوهان کي عَدل، اِحسان، جو، ٿو حُڪم ڏي حُضور، پڻ پَنهنجن سان پَر گَھور جو؛ ۽ مَنع ڪري ٿو مُور، ڪَچِي ڳالھ، ڪَم ڪِنو، پڻ زُورِي کان ضَرُور؛ ڏِينِيان نَصِحيت نُور، ته پڙِهي مانَ پِرائيو!

۽ پُورِيءَ طرح پارِيو، اَلله ساڻ اَنجام، ۽ قَسم ڪِين ٽوڙيو، اُن جي، تاڪِيد َبعد تمام، ۽ جڏهن ڪيَئان ڪَفِيل پاڻ تي، آگو، رَبُّ عَلام، مالِڪ ٻُجھٖي مُدام، جيڪِي ڪَم ڪَندا آهيو.

۽ نه ٿِيو اُنهئَ مِثال، جنهن سَندسِ سُٽ ڪَتيل کي، ڪَتڻ پڄاڻا، ڪيو وَرِي، پُرزا ۽ پائـِمال، پَنهنجا قَسم پاڻ ۾، ڪَريو نَه، چالاڪِي چال، تان ٽولِي ٻِي ٽولِئَ ڪَنان، ٿيئٖي لاڀاتِي لال!،آزمائي اوهان کي، اِنهئَ ۾ جَلَّ جَلال، تان آن تي ڪري، قيام ڏينهن، صفا سَمورِي ڳالھ، جِنهن ۾ ٻَڌندو ٻائـٖيتال، پَٿ بَنائـٖي پاڻ ۾.

جي گُھريو هُوند غَفار، ته آن کي، اُمت هِڪ ڪيو، پر وَڻيسِ، تنهن کي واٽ ڪَنان، ڪري بَرڪِنار، ۽ وڻيسِ، تِنهن کي واٽ سَنـِئين، سُهائي سَتار، ۽ ڪريو جي ڪَم ڪار، پُڇابا پَڇاڙِئَ، تَن ڪنان.

۽ ڪَريو نَه پَنهنجن قَسمن کي، ڌوڪو هِڪ ٻِئي ساڻ، پوءِ پَڪايسِ پُڄاڻ، پير ٿِڙي پارڻ ڪَنان. ۽ کائو سُور تِنهن سَبَب، جو روڪيان ربَّ جِي راھ، ثابِت آهي صُباح، آن لئي، وِره وَڏاندڙو.

۽ وِڪڻو نَه، ٿوري مُلھ مَٿي، قادِرساڻ قَرار، جيڪِي آهي اَلله وَٽ، سو توهان لئي تَڪرار، بِهتر بَرقرار، جي صحِيح سَمجھندا آهيو.

اَوَس کُٽنِ، آهن جي، اَوهان وَٽ اَنبار، ۽ جيڪِي صاحِب وَٽ سَتار، اََکَٽ خَزانُو، آهي سو. ۽ پورو ڏِينداسون پورهيو، تِنهنجو پِهرئـِين پُور، جِنهن سَبَب سَٺائون سُور، ۽ نيڪيون ڪندا هُئا نڪڻي.

جيڪو چڱا ڪَم ڪندو، مَرد هُجي، يا زال، بيشڪ بَخشِينداسون تِنهن کي، حَياتِي خُوشحال، ۽ اَجر سندنِ اَعمال، جي نيڪيون ڪَندا هئا نڪڻٖي.

اَجھو جَھل اَلله جو، جڏهين پَڙِهين قُرآن، ڪَنان شرَّ شيطان جو تَڙيل آهي، توڙ کان.

تِنهن کي، نه طاقت تَن مَٿي، جَن آندو اِعتبار، ۽ ڀَروَسو ۽ بار، رکن سَندنِ رَبَّ مَٿي.

اُن جِي طاقت، تن مٿي، جي دوست تِنهن ڌارِين، پڻ ساٿِي، تِنهن سارِينِ، سَندنِ مِلڪِيت ۽ مال ۾.

آيت، آيت ماڳ تي، جڏهين مَٽائـِيسُون مُور، ۽ آگو آگاه اُن کان، جيڪي نازِل ڪري نُور، چي، اَوس تون نه آهِين، ڪَندڙ ڪُوڙ فُتور، بَلڪ بي شُعور، اَڪثر نَه ڄاڻنِ، اُنهن مَنجھان.

چئو! رُوح پاڪ، تُنهنجي رَبَّ کان، حق تي لاٿو هِي، تان اُتَسِ، اُڀاري تن کي، جي وِسهيا کي وَحِي، سُونهپ آهي صحِيح، پڻ مُبارڪ مُؤمنِين .

مَعلوم اَسان کي مُور، ته هِي ڳالهيون ڳَرهِينِ پاڻ ۾، ته سيکاري پِيو اُن کي، ڪو ماڻهو هِئَ مَذڪُور، سُڃا سَڃِين، جِنهن ڏي، تِنهنجي ٻولي ٻِي ضرور، هِئَ نِسورو نُور، آهي عَربِي پَڌرِي.

آتَيُن تي، اَلله جي، نه آڻِينِ، جي اِيمان، سَنئـِين، سائـِين سُهائـِيندن ڪانه، اُنهن لئي سَخت عذاب ڪو.

اِهي ئـِي اَلله تي، ڪُوڙا ٺاهِين ٺاھ جي نه مَڃينِ مُورهِين، آيتون اَللهَ، ۽ اِهي ئـِي گمراه، ڪُوڙا آهِن قول ۾.

ڦِريو، جو الله کان، سَندسِ مڃڻ پُڄاڻا مُور، مگر ڪيو ويو جِنهن کي، نَه مَڃڻ تي مَجبُور، ۽ آرامِي اِيمان تي، اُن جو مَن مَعمُور، پر قَلب ڪَيو ، جِنهن ڪُفر تي، ويڪرو وَهلُور، پوءِ مَٿنِ غَضب غَفُور، پڻ عذاب وَڏو اُنهن لئي.

اِهو اِن آڌار، ته نَنڍڙِئَ هِن ڄَمار کي ، آخِرت کان اَ ڳرو، ڏِنَئون پاڻ پيار، ۽ ڪافِرن ڪَلتار، سَنئـِين سُهائي ڪانه ڪا،

اُهي، اَلله جن کي، هَنئـِي مُهر مُقرّر، سَندنِ مَن ۽ ڪَنن تي، پڻ اُنهن جٖي اکين سِر، ۽ اُهي، آهن وٖيسلا؛

پڻ آخِرت اَندر، آهن، اُهي اَبتر، نِسورٖي نُقصان ۾.

موٽِي مالِڪ تُنهنجو، آهي اُنهن ڪاڻ، جَن پَلاڻِيون پَرديس ڏي، وِيا پَرکِيا جِنهن پار، پوءِ سَعيو ڪَيائون ۽ سَختيون، سَٺئون صبر ساڻ، تِنهن پُڄاڻا تُنهن جو، صاحِب سُرت سُڄاڻ، پُورِئَ طرح پاڻ، مَرهِيندڙ ۽ مِهر ڀَريو.

جِنهن ڏِينهن هَر ڪو جان، اِيندو دَڙِيندو پاڻ لئي، ۽ جيڪِي ڪَيئـِين جَھان ۾، تِنهنجو پورو ڏِبسِ ڏان، ۽ ذرٖي جو زِيان، اَصل نه ڪَبو اُنهن جو.

۽ مالِڪ ڏِنو مِثال، هِڪ سُکَـئـٖي سَهنجي شَهر جو، جَن تازو مِلندو روز هو، سَندنِ، جِتان ڪِٿان جال، پوءِ ڦِريا ڀَلي جي ڀَال کان؛ پوءِ اَلله جَلَّ جَلال، ڍَڪ بُکَ ۽ ڀَو جِي، چَکايَنِ چَڱِئَ چال، بَدلو تِنهن بَحال، ڪم ڪار، جي ڪَندا هُئا.

۽ آينِ پيغمبر پاڻ مان، پوءِ ڪوٺيئونسِ ڪُوڙو پَڪ، پوءِ آينِ سَزا سڪ، ۽ هُو بِلڪُل بي انصاف هُئا.

پوءِ کائو، تِنهن مان خُوب طرح، جيڪو مال حَلال، آن کي ربَّ روز ڏِنو، ۽ ڳايو ڀَلي جا ڀَال، ۽ بَندگِي بَحال، جي آهيو ڪَندا اُن جِي.

بِلڪُل نه آن تي، بَند ڪيئـِين، مَگر ڪُل مُردار، رَت ۽ ماس مِرونءَ جو، پڻ جيڪا ڌڻِئَ کان ڌار، ويئـِي پُڪاري پَڌرِي، ڪِنهن ٻئي جي لئي ٻِيهار، مَگر مُحتاج اُن جو، بُک ڪنان بيزار، نه باغِي، بي فَرمان سو، نه لانگھائو، لاچار، بيشڪ بَخشڻهار، مالِڪ مِهربان گھڻو.

۽ جيڪِي زبانون اَهنجون، ٻَڌنِ ڪُوڙ ڪُلال! تن، مَ چئو مُورهِين، هِي حَرام، هِي حَلال، تان ٻڌو ڪوڙ ڪريم تي؛ سي مَهندان نه ڇُٽنِ مَجال، جي ٻَڌن ڪُوڙ ڪرِيم تي؛

تَن ٿورو ڦَل فِى الحال، ۽ ساڙو سُورن نال، آخِرت ۾، اُنهن لئي.

جيڪِي يَهُودِيَن تي، مَنع ڪَئـِيسون مُور، ڪَيوسون قِصو تو مَٿي، مَهندِئين، سو مَذڪُور، ۽ نه ڪَيوسون، مَٿنِ ڪَلُور، پر پاڻهِي ڪَندا هُئا، پاڻ سان.

موٽِي مالِڪ تُنهنجو، آهي اُنهن هارِ، بي وَقوفِئ کان بُڇڙا، ڪيا جن ڪم ڪار، تِنهن پُڄاڻا تُرت ٿِيا، توبه لئي تَيار، صَحِيح سُڌاريئون پاڻ کي، تِنهن کان پوءِ تڪرار، سَندئـِي رَبُّ، سَتار، مَرهِيندڙ ۽ مَهر ڀَريو.

بيشڪ اِبراهِيم هو، اُمت ۽ اِمام، رُڳو سَندسِ رَبَّ جو، تابِعدار تَمام، ۽ هر گز نه هو هُمام، پَرَجي ، پُوڄارِيُن مان.

ڳُڻ ڳائـِيندڙ اُن جو، ڌُئو کيسِ ڌَڻِي، ۽ سَنئـِين واٽ وڻِي، سائـِينءَ سُهائـِي اُن کي.

۽ ڏِنِي سُونسِ دُنيا ۾، نيڪِي نام نِهال، ۽ ڀَلن مَنجھان بَحال، اُهو آهي آخرت ۾.

وَرِي ڪَيو سُونِئـِي وَحِي، ته وَٺ دِين اِبراهِيم، ٻِين کان، ڦِريل فَهِيْمَ، ۽ نه هو مُشرڪن مان مُورهين.

ڇَنڇَر ڇَڙهو، تن مَٿي، جن ڪيو اُن ۾ اِختلاف، ڪندو ڏينهن قيام جي، تُنهنجو سائـِين صاف، اُنهن وِچ اِنصاف، جِنهن ۾، جَھڳڙن پاڻ ۾.

تُنهنجي ربَّ جي راه ڏي، سَڏ حِڪمت سان هوشيار!، پڻ نَصِحيت نيڪ سان، ۽ ساڻِن دَڙ دِلدار! جيڪا چَڱِي، تِنهن چال سان؛ سَندئـِي رَبَّ، سَتار، جو وِرسيو سَندسِ، واٽ کان، تِنهن کان، واقِف ڪار، پڻ ڄاڻي ڄاڻـڻهار، جي سالِڪ، سَنئـِينءَ واٽ تي.

۽ جي ويرو وَرتان، ته وير وَٺو، جِيئن آن کان وَرتئون وير، ۽ جي سَهِي سَگهو ته، خَير، سُهڻو سَهندڙن لئي.

۽ سَھ، ۽ سَهڻ نه تُنھنجو، سوا رَبَّ، سَتار، ۽ تَنگِي، تَڪلِيف جِي، نَه مَٿنِ ڪَر مَيار، ۽ نه تِنهن کان، گُھٽ ۾ گھار تون، جيڪِي مَڪر ڪَن مَڪار،

اَلله ٻِيليِ اُنهن جو، جي رَکن سِيل سَچَّار، پڻ سارِي سَڀ ڄَمار، هَلندڙ حُسن سُلوڪ سان.