اوّل نام الله جو، برڪت بي شمار، سو ڏينهن جو ڏاتار، سو سٻاجھو سڀين پرين.

الٓــرٰ کي، سَمجھي رَبّ، سُبحان، هِي حُڪم ڪتاب جا، ۽ پَڌرو پاڪ قُرآن،

ڪَئـِين ڀيرا ڀانئيون، جي ڦِريا، ته هونِ مُسلمان،

پوءِ ڇَڏِينِ ته، چَرن ڇيڪ سي، ۽ نَفعا وَٺنِ نادان، روڪين خواهش خان!، پوءِ سَمجِھي وِيندا سِگھڙٖي.

۽ نه ماريوسون، ڪو ڳوٺ. مگر هو حُڪم ٻڌل تِنهن هارِ،

وار سَندسِ کان وار، ڪا اُمت نه اڳ، نه پوءِ ٿيئـٖي.

چي، اُهو! اُتاريو ويو، مَٿي جنهن مَذڪور، تون بيشڪ بِنہ چَريو،

آڻئـِين هُوند حُضور! مَلڪ اَسان وٽ مُور، جي صفا سَچن مان آهئـِين.

اَسِين نَه اُتارِيندا آهيون، موقع ڌار، مَلڪ، ۽ هُونِ نه پاڻ پَلڪ، مُهلت وارا تِنهن مَهل ۾.

اَسان ئـِي اُتاريو، ڪامِل! هِيء قُرآن، ۽ اَسِين نِگهبان، اَوَس اِنِهيءَ جا آهيون.

۽ توکان اڳ اُمتن ۾، موڪليا سُون مُور،

۽ نه اَچينِ نَبِي نُور، مگر ڪن مَٿانئسِ مَسخريون.

اِن پر پاپِين مَن ۾، وِجھون وَهم فُتور،

مَڃِينسِ نَه مُور، ۽ هَلِي اچي، پَر پَهرييَنِ.

کـڻي کوليون اُڀ ڪنان، طاق مَٿِن تڪرار، پوءِ تِنهن مان چَڙهنِ چوٽئـِين،

ته به ٻوليائون ٻَهار اکيَن ساڻ اَسان جي، نَظربَندِي نِبار، اُٽلو اَسِين اِظهار، ڪامڻ هورِي قوم ڪا.

۽ بُرج بَناياسون اُڀ ۾، ماڙيون مَڻيادار، صُورت ۽ سِينگار، ڏِنوسُونس ڏِسندڙن لئي.

۽ سَڀ ڪنهن تَڙيل شيطان کان، بَچايوسونسِ بحال،

مگر جيڪو اُن مَنجھان، ٻُڌي چورِي ڳالھ، ته ڦِٽو ٿئي فِى الحال، پَڌرو اُمڙ اُن پُٺيان.

۽ هِي ڀُون ڀَلا!، جنهن کي پَکيڙيو سون پَڪ ڏاڍا ڏُونگر تنهن ۾، سَٽياسون سوگھاسَڪ، تَڪ سان، تَڪن جا تَڪ ، ڪَئـِين قِسم اُڀاڙياسون اُن ۾.

۽ ڪيو سون اوهان لئي اُن ۾، پاراپو پُورو، پڻ چُوڻُو ڪو چُورو، ڏِيندڙ نَه اَوهين، جن ڏيھ ۾.

۽ ڪوئـِي قِسم ناهي، مگر، اُن جي اَسان وَٽِ کاڻ، ۽ بِنا مُقرّر ماڻ، اُتاريو نَه اُن کي.

۽ موڪلياسون مُورهِين، ڀَرتُو باد بهار، پوءِ آب اُتاريو سون، اُڀ ڪنان، نارو نار نِبار، پِياريوسون نِيئان، پوءِ اُهو پَلُر، هر ڪِنهن پار، ۽ اَوهِين نه اِنهئَ هارِ، مڙڻ وارا مُورهِين

۽ اَسِين جِياريون ۽ مارِيون ۽ اَسِين وارث جڳ،

آخر جي اوهان مان، توڻي اَوهان اڳ، سَڀيئـِي اَلڳ اَلڳ، مَعلوم اَسان کي مُورِهين.

۽ ميڙيندو مِڙن کي، سَندئـِي رَبُّ سَتّار، سو حِڪمتِي هوشيار، سَمجھندڙ سَڀ ڳالھ کي.

۽ ماڻهو جوڙيو سون مُور، مارِيل گَندِئَ گَپ مان،

جنُّ جوڙيون سون ضَرُور، ڄيري ڄِڀِئَ مان، اَڳ ۾.

۽ جڏهن تُنهنجي ڌَڻِي ڌُرڪنان، ڪيو فِرشتن فَرمان، ته مارِيل گَندِئَ گَپ مان، مُون کي، اُپائڻو اِنسان،

جڏهن تِنهن کي ڪيو تيارمُون، جوڙي جُنگ جُوان، ۽ فورًا ڦوڪيمِ اُن ۾، جان پَنهنجِي، مان جان، پوءِ خاطر تِنهن خان، ڪِرو سَڀ سُجود ۾.

پوءِ مڙيئـِي مَلڪ نَميا،

مگر اِبليس ڪِيو اِنڪار، هِن کان، ته هُجي هَموار، ساٿِي سَجدي ڏِيندڙين.

چي، اي اِبلـِيس! توکي آهي، ڇا ٿيو؟ ته ٿيئـِين نه خَرخَبِيث!، ساٿِي سَجدي ڏِيندڙين.

چي، اِئَ نَه مُنهنجِي ڪار، تَه نَمان اُن انسان کي، جوڙيئــِي جِنهن جَبَّار!، مارِيل گَندِئَ گَپ مان.

چي، پوءِ نِڪر اِن مَنجھان تَڙيل تون تڪرار،

۽ ڏيھ شَرع جي، ڏِينهن سِين، توڻي ڌُوڻ ڌِڪار،

چي، مُهلت ڏِينمِ تِنهن مَهل سِين، سانيم رَبَّ؛ ستّار! تان اِهي اُٿاريا وَڃن، قَبرن مان قطار،

تان اِهي اُٿاريا وَڃن، قَبرن مان قطار،

تون مُهلتيَن مان مُورهِين.

چي مون کي مُنجھايئـِي، تنهنجو قَسم سَندمِ ڪلتار، ته ڏِيندسِ بديُنِ کي ڀُونء، سَندنِ لئي سِينگار، ۽ مُنجھائي مِڙن کي،

نَيندسِ نِگُو سار، تُنهنجي ٻانهنِ ڌار، آجا تُنهنجا، اُنهن مان.

چي، سَنئون سَنواٽو مون ڏي، هِي آهي، گھاڙُو گَس،

سَندمِ سَچن ٻانهن تي، وارنَه، تُنهنجو وَس، مگر لَڳو لَڙھ تُنهنجي، جيڪو ڀُلين مان بَس،

۽ اَنجام آگ اَوَس، تن مِڙن مُوڙ هلن جو.

آهن سَت اُن جا، دَر، دَروازا ڌارو ڌار، هر دَروازي هارِ، جد جَماعت، تن مَنجھان.

ڀليرا باغن ۾ ۽ چَشما ٻِيا چوڌار،

سَلامتِي ۽ سُک سان ڪريو مَنجھ قرار،

۽ ساڙ سَندنِ سِينن مان، ڪياسون ڪَڍِي ٻَهار، ڀاءُ، بِرادر، ڀار، سَڀ سيڄڻ مَٿي سامهان.

لَڳٖي ڀڳٖي نه تن کي، نَڪو سدا تِنهن ۾ سُور، نه ڪِي مَنجھانسِ مُور، اُهي نيڪو ڪار، نِڪرڻا.

سُڌ ڏي سَندمِ ٻانهن کي، ڀليرا! بيشڪ، ته آءٌ آهيان پَڪ، مَرهيندڙ ۽ مِهرڀريو.

ٻِي پڻ سَندمِ ٻانهن کي، ڏي سارٖي سُڌ صوب، ته مُنهنجو آهي عَذاب، اُهو سُون ڀَريو ساڙڪو.

اِبراهِيم جي، اوپَرن جِي، ڪَر تن سان ڪَر،

جڏهن آيسِ اوچتو، سَلام چَيئون تنهن سِر، چيٖ، آئون اَوهان ڀَر، ڏَرندڙ آهيان ڏِيل ۾.

چي، وَهم نه ڪر ڪو وِير!، اَسِين توکي ٿا ڏِيون، خُوشحالِي ۽ کِير، سَمجھدارسَپُوت جِي.

چي، ڪِ مُبارڪ مُون ڏِيو، هِن حال سَندمِ تي هاڻ، ته پِيرِئَ پُهتسِ پاڻ، پوءِکيرون ڏيومِ خير جون؟

چي، توکي ڏِنِي سون مُبارڪِي صَحِي ۽ ثابِت، پوءِ بِلڪُل تِنهن بابت، نااُميدن مان نَه ٿِي.

وَراڻيئـِين تِنهن وٖير، ته سائـِين سَندسِ جي ٻاجھ مان، اُميد نه لاهي ڪير، مگر مُوڙهل مُورهِين.

چي، مَلڪ مُرسل! اَهنجو، ڪِهڙو هِت ڪَم ڪار؟

اُماڻيل آهيون، ڪنهن پَهر، بُڇڙي پار،

بِنا ڀاتِيُن لُوط جي، ڪَنداسون بَرقرار، آجو اُن سڀن کي،

گَھر ڌَڃاڻيسِ ڌار، ڪيوسُونسِ شُـمار، پوين پَساه وارن ۾.

آيا آل لُوط وَٽ، جنهن مَهل مَلڪ مِهمان،

چي؟ اَوهِين آهيو اوپرِي، جماعت جُوان،

چي، آيا سُونئـِي اُٽلندو، ساخبر کَڻِي خان!، شَڪ شُهبا جِنهن ۾، ڪَندا هُئاڪَفران،

۽ تو وٽ آندوسون اُن جي، فَنائـِئَ جو فرمان، ۽ اَسِين بي گمان، صَفا سَچا آهيون.

پوءِ پَهْرِ، پَهَرُ ڪو رات مان، پَهَرَ پَنهنجِي ساڻ، ۽ پويان سَندنِ پاڻ ٿِي، سَنڀالي سُڄاڻ، ۽ اَ ک نه اوهاڻ مان هيڪڙو، پُٺ تي ڦيري پاڻ، ۽ جيڏانهن حُڪم ٿِينان هاڻ، پُورِيو تِنهين پار ڏي.

۽ ڪيوسون اُن سان فيصلو، پَڪو اِي پَرياڻ، ته وَڍيل وِهاڻِي ساڻ، پَڪ پاڇاندو اُنهن جو.

۽ آيا اَناڙِي ڳوٺ جا، ٻَهڪندا ٻَهار،

چي، هِي مِهمان مُنهنجا، پوءِ ڪريو مِ ڪِينَ خُوار،

۽ ڪَنبو ڀَر قهار ۽ ٽَڪو ٽِڪو مُون مَ ڏِيو.

چي، نه جَھليو سُو نئـِي جَھان کان، ته مِهمان رک نَه مُور،

چي، اَوهان کي مَنظور، ته هُو نارِيون، نِياڻون مُنهنجون.

تُنهجِي سَڀ سانڀر، هُو هوري سَندنِ حِرص ۾،

پوءِ ڪڙڪي قابُو پَڪڙيِن، اُڀرئـِي سِج آخر،

پوءِ مَٿيان، هِيٺان اُن جا، ڪياسُون زير زَبر، پوءِ وَساياسون تَن مٿان، ڪَڪَرِيُن جا ڪَڪَر،

ڳالهيون ڳولِيندڙ لئي، عِبرت اِن اَندر،

هُئو گُمراہ گام سو، مُحڪم مارِڳ سِر،

مُؤمِنن ماتر، آهي عِبرت اُن ۾

۽ اَيڪتِي اَنڌر تي، هُئاهَلندڙ هر ڪنهن وير،

پوءَ کانئُنِ وارياسون وٖير،۽ هُئاٻِئي گھاڙُو گَس مٿي.

۽ ڪُوڙو ڪوٺيئون مُرسلِين، جن جا حِجْر ۾حُجرا،

۽ اَسان ڏنا اُنهن کي، اُهڃاڻ ڪي اُجرا، مِڙيئـِي سَمجِھي مُجرا، هُئا مُنهن موڙِيندڙ اُن ڪنان.

۽ ٽُڪيو ٽاڪَڙ، سُک سان، هُئا گَھر گَھڙِيندا گھوٽ،

پوءِ پُهتنِ ڪو پِرھ سان، سَٽ سَٽْ سُو سٽ سوْٽ،

جي قائم ڪيائون ڪوٽ، تن ڇَوها ڇَڏايَنِ ڪِينڪِي.

۽ اَسان نه اُڀ، ڀون جوڙ-يا، پڻ جيڪِي مَنجھنِ جِنسار، مگر سَڀ موجودسي، پڻ آهي، اَچڻِي وار، پوءِ ٽار، ٽارڻ سُهڻو؛

سَندئـِي رَبَّ، سَتّار، سو جوڙون جوڙڻهار، پڻ سَمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.

توکي ڏِنيون سون اَلْحمد مان، ست، پڻ سَڌر قرآن،

پوءِ ڇِڪ نه اکيون ، تون اُن ڏي، جي ٻَڌا ڏناسونِ ڏان، تن ڪافرن مان، ڪن کي، پڻ ڪر نه تن اَرمان، ۽ هَٿ پَنهنجا، تن تي، ڍار تون، آندو جن اِيمان،

۽ چئو، آهيان آئون عيان، ڄاڻوئـِي ڄيري سَندو.

جِيئن اُتاريو سون اَڳــئـِي، وَنڊڻ وارن سِر،

پڻ ڪيو جن ڪتاب کي، پُرزا پَنهنجي سِر،

سُنهن سَندئـِي صاحب جو، ته مِڙنِي کان مگر،،

پُڇنداسون خُوب خَبر،

پوءِ، جو حُڪم مِليئي حق کان، سو ظاهر چئو ضَرُور، مُنهن موڙي ڇَڏ مور، پَر جي پُوڄارِيُن کان.

تولئي، اَسين بَس آهيون، مَسخرن کان مُور،

جي سائـِين گَڏ، سائـِين ٻِيو، مُقرّر ڪن مَغرور، بلڪل بي شُعور، سَمجِھي وِيندا سِگھڙي.

۽ سمجھو ٿا صَحِي، ته سِينو تو سردار!، سوڙهو ٿـئي تِنهن سَبَب، ڪَهن جو ڪُفار،

سائينءَ جي ساراہ سان، پوءِ ڳائـِج ڳُڻ نِبار، ۽ سجدي وارن مَنجھ سَدا، گهارِج گڏ ڄَمار،