الٓـــمّٓــر کي، ڄاڻي ڄاڻڻهار، قدرت جي ڪتاب جون، آهن نِشانيون نِروار، پڻ وِيو اُتاريو تو اُتي، تُنهنجي صاحب کان ستار، صَحِي ثابت ڳالهيون، وَهم نه جن ۾ وار، پرآڻين نه اِعتبار، مُوڙهل گھڻا ماڻهن مان.

آهي اُهو اَلله، جِنهن اُڀ اُڀارِيا، ري ٿَنڀِين، ڏِسِين پَسِين جن کي، نِرتئون ساڻ نگاھ، موٽِي تختگاھ، سَڀ ڪِنهن رِيت سَنڀاليو. سج، چنڊ تابِع تِنهن ڪيا، هَلن مُقرر مُدت تڪ، ڪَري هَر ڪِنهن ڪم جو، قادِر جوڙ جڪ، کوليو کوليو آيتون، بَيان ڪري بيشڪ، تان ڪريو پورِي پَڪ، پَنهنجي مولا سان ملڻِ جي.

۽ ڌَرِ پکيڙِي جِنهن ڌڻِيءَ، جِنهن تي، لَکِين رَهن لوڪ، ۽ جَبل جَڙيائـِين تِنهن ۾، ۽ دَريا، دريا ڌوڪ، ۽ مَنجھسِ ميوا موڪ، ٻِٽاجوڙيئـِين ٻاجھ سان. رات وَرِي ٿِي ڏِينهن مَٿان، اُنهِيءَ ۾ اُهڃاڻ، قوم اُنهِيء ڪاڻ، جي سَچ پَچ سوچِينِ ڳالهيون.

۽ ڀاڱا ڀيڙا ڀُونءَ جا، ۽ پوکون، باغ اَنگُور، ٽارِيُن ۽ بِنا ٽارِيُنِ، کَجِيون، وَڻ کَجُور، پِيَن پاڻِي هيڪڙو، مگر مَزي ۾ مُور، ڪن کي ڪريون، ڪن کان، زِياده ضَرُور، خُوب کُلِيل خَبرون، مَنجِھيِين مَذڪُور، جي پُورِي رکن پَروڙ، ڪارڻ تِنهِين قوم جي.

۽ جي عَجب ڪرِين، ته پوءِعَجب آهي، اُنهن جِي ڳالھ، ڇا اَسِين مِٽي، مِٽيءَ ۾، هُونداسون جِنهن حال، بَنجِي پوءِ بَحال، اَسين اِينداسون نئـِينءَ جوڙ ۾؟ اُهي، سي سَندنِ سائـِينءَ کان، جي نابِرٿيانِپٽ، ۽ اُهي، سي آهن، جن جي، ڳِچين اَندر ڳَٽ، ۽ اُهي ڄيري وارا ڄَٽ، اُهي دائـِم داخِل اُن ۾.

سُک کان، دُک توڪنان، تَڪڙو گُھرن تَڪرار، اِنهيان اَ ڳي گُذريا، صَدمان، سو، صدبار، ماڻهن لئي مُورهِين، تُنهنجو پالڻهار، سَندنِ بيدادِيُنِ مَٿي، بيشڪ بَخشڻهار، ۽ سَندئـِي رَبَّ، ستار، سزا ڏِين ۾، سَخت گھڻو.

۽ ڪَهَنَ، جن ڪُفر ڪيو، ته پاران سَندنِ پَرور، ڇو نه اُتارِي ويئـِي، آيت ڪا اِن سِر؟ تون ڄاڻوئـِي ڄَر، ۽ سُونهون سَڀ ڪِنهن قوم لئي.

سائـِين سَمجھي جيڪِي، نار کڻي، ڪو بار، پڻ جيڪِي ڳِهڻ، گَھٽائي ڳُجھ ۾، پڻ وَڌائي ڪو وار، ۽ اُنهِيء وَٽ اَندازسان، سَڀ ڪوئـِي ڪَم ڪار،

ڳُجِھيون، پَڌرِيون ڳالهيون، ڄاڻي ڄاڻڻهار، مٿاهُون مُختار، وَڏِي وڏائـِيءَ جو ڌڻِي.

برابر، ڪري بات ڳُجِھي، مان اوهان، يا پَڌرِي، ۽ جو لڪل رهي، منجھ رات، يا ڏيھ گهمندڙ، ڏِينهن ۾.

اڳيان، پويان اُن جي، ڪي پَهرُون پَهريدار، چونڪِي ڏِينَسِ چوڌار، اَلله جي اَمر کان. اَلله نه ڦيري نِعمتون، جي ڪِنهِين قوم نال، تان نَه بَدلائـِينِ ڀال، پاڻورا، جي پاڻ سان. ۽ جڏهن قصد ڪري، ڪِنهن قوم تي، ڏُرت سَندو ڏاتار، پوءِ موٽائـِيندڙ نه مُورِهين، ڪو هرگز اُنِهيء هارِ، ۽ اُنهن جو، نه اِنهيان ڌار، ڪو وارڻ وارو واهرُو.

جو وِڄ ڏيکاري ڏُور، آن کي، ڊَپ، اُميد ۾، پڻ بادل ڳَرا ڀَرپُور، جوڙي جَلَّ جَلالهٗ.

۽ گوڙ، سَندسِ ساراه سان، پاڪ چَوي، پَرور، پڻ سَندسِ خوف، خيال کان، مَلائـِڪ مِهتر، ۽ وِڄون وَلهارن تي، موڪلي مُقرّر، پوءِ گُھري جِنهن سِر، قادِر ڪيرائيسِ، اُن مٿان. ۽ اُهي خُود اَلله ۾، ڪن جھيڙا، جَنگ، جِدال، بارِي بي مِثال، سَزا ڏِيڻ ۾، سَخت گھڻو.

بر حق، هِڪ اُنهِيء کي، دانهون مَنجھ دَرٻار، تِنهن سوا، سَڏِين جَن کي، سي نه ٻُڌنِ، ڪاٻاڪار، مگر مِثال اُن جي، ته مَٿان کوه خُوار، پاڻِي لاءِ پَکيڙيو، پَنهنجو ٻُڪ ٻِيهار، ته پُهچيسِ پَنهنجي وات ۾، نه پُهچڻو تِنهن پار، ۽ ناهِن مُونجھارٖي ڌار، ڪافِرن جون ڪِيرتوُن.

۽ جُھڪن ٿا جَبَّار کي، جيڪِي اُڀ، ڀون ۾، ڪَس يا رَس، پڻ اُنهن جا اَوس، سايا صُبح، شام ۾.

چَئو، آهي اُڀ،زمين جو، جوڙڻ وارو ڪير؟ چَئو، درست بِنا دير، ته اَلله جَلَّ جَلالہٗ. چئو، پوءِ ڪِ اُن ري اولياءَ، وَرتا اَوهان وَهلور! جي سَندنِ نفعي، نقصان جا، مالِڪ نه آهِن مُور، چَئو، مَٽ ڪِ ٿِيَنِ مُورِهين، سَڄو ۽ مَعذور؟ يا اُونداهِي ۽ نُور، مَٽ ٿِيندا مُورِهين؟ ڇا؟ سي، جوڙڻهار سان، جوڙيؤن جوڙِيوال، جن جوڙِي جائـِي جوڙ ڪا، اُن جي جوڙ مثال؟ پوءِ جوڙون ٿِيون هڪ جھڙيون، تڏهين مُنهنجِي پِيا مَتوال، چئو صاحب سَڀ ڪِنهن شيءِ جو، بَنائـِيندڙ بَحال، ۽ اُهو جَلَّ جَلال، حاڪِم قهرِي هيڪڙو.

اُتاريائـِين اُڀ ڪنان، پاڻِي پاڪ پَلُر، پوءِ درياء ڌُوڪي هَليا، سَندنِ ڪَٿ قدر، پوءِ ڇانڀي کَنئـِي ڇَر، گِجِي اُڀامَندڙ اُن مَٿان. پڻ اُن مان اَوهين جَن تي، ٻاريو باه ٻِيهار، سَبَب طَلب سِينگار، ياسودي اَندر، سُود لئي. ٻِي پڻ اُن جِهڙِي، آهي ڦِيڻ عيان، بارِي ڪري بيان، اِن پَر سَچ ۽ ڪُور جو. پوءِ گجِي وَڃي گُم ٿِي، ۽ ڀُونء ۾ رهي بَند، ۽ جنهن ۾ مطلب ماڻـهئـِين، سو پاڻِي پاڪ پَسند، اِن پَر خداوند، صفا ڏِئي سَمجھائـِڻِيُون،

جن مَڃيو مالِڪ پَنهنجو، بيشڪ تن لئي ڀل، جن قبوليو ڪِين ڪِي، جي هُوند، هُجن تن نال، جيڪِي هِن زمين ۾، سَڀ ملڪِيت مال، تِنهن سان گَڏ گَنج ٻِيا، اُٽل اُن مثال، ته فِدا سَڀ فِى الحال ڪِيئون؛ تن جو ڪارو ليکو ڪال، ۽ آهي گَھر اُنهن جو، جَھَنَّم جِيءَ جَنجال، ۽ وَڏو آهي وَبال، سو هاوِي هَنڌ اُنهن جو.

پوءِ، جو ڄاڻٖي پَڪ سان، ته تُنهنجِي مالِڪ ڪنان مُور، وِيو اُتاريو، تو اُتي، مُرسل ! هِي مَذڪُور، اُهو ڪِ جَڏو اُن جِھڙو، جو مُرڳوئـِي مَعذور؟، پُورِي جَن پَرور، سي سَنڀالينِ، پاڻ کي.

جي پارِين قول ڪرِيم سان، ۽ اَصل نه ڀَڃن اَنجام،

۽ ڳنڍِينِ، جن جي ڳَنڍڻ جو، اَمر ڪيو عَلام، ۽ سَندنِ خدا جي خوف کان، وِنجھلن پِيا وَريام، ۽ مَن ۾ رکن مُدام، سو نڪتو سَخت عذاب جو.

۽ جي سَهن، سَندنِ سائـِينءَ جي، مَرضِيءَ خاطر مُور، ۽ پَڙهن پورٖي وَقت، نِت نِمازون نُور، ۽ ڏِين، ڏِنوسون تِنهن مَنجھان، زڪواتون ضَرُور، لِڪ اَندر، لوڪ کان، ۽ ظاهِر ۽ ظُهور، خُوبِيءَ سان، خامِيءَ کي، ڪن دَفع ۽ دُور، مُوچارو مَنظور، آخر گھر، اُنهن لئي.

گھاٽاباغ بِهشت جا، جن ۾، ڪَندا قَرار، پڻ اَبن مَنجھان اُنهن جي، جن چڱاڪيا ڪم ڪار، پڻ ٻايون ۽ ٻار اُنهن جا؛ ۽ مَالائـِڪ موچار، هر دَر کان، داخِل تن مَٿي، واريندا هَر وار،

سُکيا سَلامت رَهو، جِنهن سَبَب سَٺان بار، پوءِ اُنهن جو آخرڪار، موچارو ماڳ ٿيو!

۽ جي ڀَڃن صاحِب ساڻ، ٻول ٻَڌا پوءِ، اُنهن جي، ۽ ڇِنَنِ جِنهن کي، ڳَنڊڻ لئي، چيو پرور پاڻ، ۽ وِجھن بِگيڙ ڀُونء ۾، وِلهاڪن وٿاڻ، ڌُران ڌِڪارون اُنهن مَٿي، قادر ساڻ ڪاڻ، آخر اُنهن ڪاڻ، ڀَاڻ برابر بُڇڙو.

والِي وَڻيسِ، تِنهن کي، ڏي گَھڻو ڪِ، گَھٽ گُذران، ۽ هِن جَھٽ پَٽ جِھڙي جِيڻ تي، خوش ٿِي ويٺا خان، ۽ هِي جِيئڻ ٻِئي جِيئن اڳيان، ڪاشيء آهي ڪانه، مَگر جِيئَن مِهمان، چَئـِن ڏِينهن جو چُٽڪو.

۽ ڪَهَن، جن ڪُفر ڪَيو، ته پاران سندسِ پرور، ڇو نه اُتارِي ويئـِي، آيت ڪا اِن سِر، چئو واحد وَڻيسِ تِنهن کي، مُنجھائـٖي مُقرّر، ۽ مُڙيو، جو مِهتر، تِنهن سَنئـِين سُهائي، پاڻ ڏي.

آندو جن اِيمان ۽ قَلب قَراريا اُنهن جا، سارڻ سين سُبحان جي؛ سارڻ سِين سُبحان، سَمجھ ته سُکِي جان ۽ قَلب اَچنِ قَرار ۾.

آيا، جي اِيمان تي، ۽ چَڱا ڪَيئون ڪَم ڪار، تِنِين لئي تَڪرار، مُبارڪون ۽ ماڳ چڱو.

اِنپر توکي اُمّت ڏي مُڪو سون مَهندار! جن کان اڳي اُمتون، لنگھيون لڳاتار، تان توڏي، جو وَحِي ٿيو، ساپڙھ مَٿِن پَچار، ۽ ڏيهَن جي ڏاتار کان، ٿا اُهي ڪَن اِنڪار، چَئو، سائـِين مُنهنجو، سو صَحِي، ٻِيو ڌَڻِي نَه جِنهن کان ڌار، اُنِهئَ تي رَکيمِ بار، ۽ اُن ڏي، مُون کي موٽڻو.

جيڪر رَئـِي جَبلن کي، ڪجي سِين قرآن، يا اُن سان ٽُڪر ٽُڪر، ڪَجي ڀُون کي بي گمان، يا مُئا ڳالهائـِينِ مُورهِين، اُنهِيءَ ساڻ عيان، صاحِب لئي، سُبحان، اُٽلو سَڀ اِختياريون. ڇامُؤمِنن مَعلوم نه ڪيو؟ جي گُھري رَبُّ سائـِين، ته سَنئـِين سُهائـِين، مِڙِني ماڻهن مُورهين. ۽ ڦِريا جي فَرمان کان، تن ڪيا جي ڪم ڪار، تِنهن سبب رَسندا، تن رهن، واقعا ويروتار، ياڳَلِي سَندنِ ڳوٺ جِي، يا ويجھا مَنجھ وَلهار، جاسِين اَچي الله جي، وَعدي جِھڙِي وار، وَعدو نه ڦيري وار، اَلله جَلَّ جَلالہٗ.

۽ توکان مَهندِيَنِ مُرسلن تان ٿِيون مَسخريون مگر، پوءِ ڦِريا جي فرمان کان، ڍيليمِ تن ڍِنگھر، پوءِ پَڪڙيمِ اُنهن کي، گھيري مَنجھ گَنگهر، سَزا ڪِيئَن سَگھر، آخِر آهي، مُنهنجِي.

پوءِ ڇا؟ جو، هرجان تي، قائـِم ڪاردار، سَنڀالِيندڙ سڀ کي، جي ڪيائـِين ڪَم ڪار، ۽ ڇاجوڙيئون، جوڙڻهارسان، جُڙتو جوڙڻهار؟ چَئو، وَٺو واحِد سامهان، نالاتن نِروار، ڇا اوهين ڏِيوٿا اُن کي، تِنهنجِي خبر چار، جِنهن کي، بلڪل ڀُونء ۾، نه ڄاڻي ڄاڻڻهار، يا ڪريو ٿا ڪُفار، مَٿاڇريون ڳالهيون. بِلڪلُ وَڻايا،تَن وِيا، سَندنِ ٺڳيون ٺاھ، ۽ روڪيا ويا راه کان، جِنهن کي مُنجھائي اَللهَ، ڪونهي ڪو هَمراه، رَهبر اُن جو راه ۾.

هِن حياتِئَ خَسِيس ۾، اُنهن لئي آزار، ۽ عَذاب آخرت ۾، جَبرو جَٽادار، ۽ هُوندو نه سَندنِ هارِ، ڪو جھالائُو، جَلِيل کان.

ڀَلن سان جِنهن باغ جو، اَڳتي آهي اَنجام، هَر هَنڌ هيٺان اُن جي، جَر وَهن ٿا جام، ميوا موڪ اُن جا، پڻ مَلهارِيون مُدام، جَن سَنڀالِيو سِيل کي، اُنهن جو، اِهو اَنجام، ۽ باھِ بَنھ بَدنام، عاقِبَت اِنڪاريئـِين.

۽ اُهي، اَسان جَن کي، ڏِنو سون ڪتاب، جو توڏي اُتاريو وِيو، تِنهن تي شاديون ڪَن شتاب، ۽ اُن جا بَعض باب، ڪي قومون مَڃِينِ ڪِين ڪِي. چئو، حُڪم ٿِيمِ، هِڪ اَلله لئي، ٻَڌان آئون ٻانهون، ۽ ٻِيو ٻِيلي نَه گڏيان اُن سان، ڏيان تِنهن دَر دانهون، ۽ آخِر اوڏانهون، مُون کي آهي، موٽڻو.

۽ اِنپر اُتارِياسون اُهي، عَربِيء ۾ اَحڪام، ۽ جي تابِع ٿيندِين، تن جي، خواهِش سَندو، خام، جنهن بعد آيئـِي عِلم مَنجھان، پوءِ ڄاڻ نه پَنهنجو ڄام! واهِر، ڪو وَريام، پڻ جَھالائو جِلِيل کان.

مُرسل توکان مَهندا ڀَرا، موڪلياسُون مُور، ۽ زالون، پُٽ ضَرُور، عَطا ڪياسون، اُنهن کي. ۽ ڪِنهن مُرسل وَس نه مُور، ته آڻي آيت مُعجزو، اَلله جَلّ جَلالہٗ، مگر ڪري منظور، آهي هَر اَنجام لَئي، لِکيل حُڪم حُضور،

ميٽي يا ثابِت رکي، جِنهن لئي گُھري غَفُور، ۽ وَٽِس ضَبط ضَرُور، آهي اصل ڪتاب جو.

يا توکي ڏيکاريون تِنهن مَنجھان، جو ٻولايون ٻِيهار، يا پساه پورا ڪريون، مَهند سَندئـِي مَهندار!، توتي پُهچائـِڻ پار، ۽ اَسان تي، ليکو لوڪ جو.

ڇا وَرتئون نه ويچار؟ ته اَسِين اَچون زَمِين کي، ڀيريون ڀيريون ڀَڃندا، ڪَپر ڪَنڌيون ڪِنار، ۽ اَلله هَلائي حُڪم ٿو، پَنهنجي پَسندِي هار، هرگز نه سَندسِ حُڪم کي، ڪو وارڻ وار وار، ۽ تِکو سو تڪرار، بابن ڀيٽڻ، باب ۾.

۽ مَڪر ڪيائون مُورهين، جي مهند، تِنئان مَڪار، آهن مَڪر اُنهن جا، سڀ صاحب وَٽ سَتار، ڄاڻي سو هَر ڄَڻي. ڪيا جي ڪَم ڪار، ۽ سَمجِھي وِيندا سِگھڙٖي، جَن اَنڌن ڪيو اِنڪار، ته آهي، آخِرڪار، ماڳ موچارو ڪِنهن لئي.

۽ ڪَهَن، جن ڪُفر ڪيو، ته تون نَه مُرسل مُور، چئو، مُون ۽ اَوهان جي وِچ ۾، گواه بَس غَفُور، ۽ پڻ جِنهِين وَٽ ضرور، آهي عِلم ڪِتاب جو.