الٓــــرٰ کي، سَمجھٖي هِڪ سُبحان، هِي حُڪم پاڪ ڪتاب جا، جَن ۾ کُلِيل خُوب بَيان،

اُتاريو سون اُن کي، عَربِيءَ مَنجھ زِبان، تان ڀَلارو قُرآن، پَڙِهي مانَ پِرائيو!

قِصّو، قِصّن ۾ سُهڻو، توسان ڪريون بيان، جِيئن ڪيوسون وَحِي توڏي، ڪامل! مَنجھ هِن قرآن، بي خَبرن ۾خان!، توڻي اَ ڳي هُئـِين اِن کان.

جڏهن يوسف، بابسِ کي چيو، ته بابمِ! ڀَلارا، ته سُوٺمِ سِج ۽ چَنڊ کي، يارهن ٻِيا تارا، سَجدي ۾ سارا، مون لئي ڏِٺمِ مُورهين.

چي، پُٽمِ پَنهنجن ڀائن سان، کول نه تُنهنجو خواب، پوءِ رِٿِينِ رِٿ تولئي، ڪا خار وِچان خراب، اِبليس آدم باب، دُشمن ڌُران ئـِي پَڌرو.

۽ اِنپر پَرور تُنهنجو،ڀَلو ڪَندئـِي بِهتر، ۽ سيکارِيندئـِي سوڻن جون، ماهِيتون مِهتر! ۽ توتي پَنهنجون نِعمتون، پُوريون ڪندو پَرور، ۽ ڪيائين ڪُٽنب يَعقوب تي، پُورِيون جِھڙِي پر، اَ ڳي تُنهنجي ٻِن اَبن، اِبراهيم، اِسحاق سِر، سَمجھندڙ سَربَسر، ڏاهو تُنهنجو ڏيھ ڌَڻِي.

يُوسُف ۽ سَندسِ ڀائرن ۾، نِشانِي نِروار، پَڌرِي پُڇندڙن لئي،

وَراڻيئون جِنهن وار، ته يُوسف ۽ ڀاءُ اُن جو، پَنهنجي پِيء سڳوري پار، ٻَئـِي پِيارا پاڻ کان، ۽ طاقت اَسين تڪرار، آهي بي اِختِيار، پَنهنجي پِيء، پَڌرِيءَ ڀُل ۾.

قَتل ڪريو يُوسُف کي، يا سَٽيوسِ سُڃ اَندر، ته مُورهِين ٿئي مُنهن پان ڏي، پَنهنجي پاڪ پِڌر، ۽ سُڌريل قوم سَڌر ، تِنهن پُڄاڻا، پاڻ ٿِيون.

ڪِنهن چَوندڙ چيو اُنهن مان، ته يُوسُف نه ماريو مُور، ۽ اُڇليوسِ اُونداهٖي کوه ۾، جي ڪَرڻو اَٿان ڪَلُور، ته زِنده مانَ ضرور، ڪڍيسِ، ڪو قافلو.

چي، باب! اسان تي ڀَروسو، ڇوڪرِين نَه يُوسُف ڪاڻ، ۽ اَسِين گَھڻگُھرا اُن جا، پُورا آهيون پاڻ،

ڇَڏِينسِ ته کيلي ۽ خُوشيون ڪري، صُباح اَسان ساڻ، ۽ پَهريدار پاڻ، اَسِين آهيون اُن تي.

چي، ڳارٖيمِ اِهاڳالھ، ته مُون کان نِيوسِ، نال اوهان، ۽ بَگھڙ کائيسِ بَر۾، اِي آهٖيمِ خوف خيال، ۽ هُجو اَوهِين جِنهن حال، اَوَس اُن کان ويسلا،

چي، بَگھڙ کائـِيندسِ ڪِيئَن ڀَلا!، اَسين جُنگ جَماعت گڏ، ۽ آهِيون هِيڻان هَڏ، اَسين اِهڙي حال ۾.

پوءِ جڏهن نِيائونسِ نال، مِڙٖيئـِي مِڙياهِن ڳالھ تي، ته اُڇلِينَس اُونداهٖي کُوھ ۾، پوءِ چَيوسونسِ اِنهيءَ چال، ته سِگھو سُڻائـِيندِين تن کي، اِهو اُنهن جو اَحوال، توکي جِنهِين حال، صَحِي سُڃاڻن ڪِين ڪِي.

۽ سَندنِ اَبي وَٽ آيا، سُور رُوئيندي شام،

ته بابا وِياسون راند تي، چِٽڻ تِير تَمام، يُوسُف پَنهنجن وَٿنِ وَٽ، وِهاريوسون وَريامَ! ته يُوسُف کي کائـِي وِيو، بَگھڙ ڪو بَدنام، توڻِي هُجون سَچا هُمام! ته به تون نه اسان کي، وِسَهڻون.

۽ آندائون قَمِيص اُن جِي، ڪِنهن ڪُوڙٖي رَت ساڻ، چي، اَهنجي جِيَن، جَھلڪايو، ڪو ڪم اَوهان جي ڪاڻ، پوءِ صَبر آهي سُهڻو، اَئـِين، جي ڏِيو اُهڃاڻ، پَرور آهي پاڻ، ٻيلِي اِن ٻولِيءَ مَٿي.

۽ ڪاهي آيو قافلو، ڪو ويجھو تِنهِين واءِ، پوءِ ماڻهو ڪو موڪليؤن، پنهنجو، پاڻيء لاءِ، کلي پَنهنجِي کُوه ۾، نيڪ کَڻِي جان ناءِ، واه ڙي!! واڌايون، ٻَھ ٻَھ! ٿو ٻولاءِ، دِلي ۾ دِلجاءِ، هِي ڇَٽِيھ لکڻُو ڇوڪرو! مخفِي رکيائونسِ مُورهِين، ڪري موڙِي مال، ۽ الله ڄاڻُو اُن جو، جيڪِي ڪن ڪُلال،

وَرِي وِڪيائون اُن کي، ٿورٖي ناڻي نال، ۽ ڳاڻ ڳَڻيا ڪي مِصر جا، روپيا رَيال، بَها مَنجھ بَحال، هُئا گھڻو گَھٽائـِيندڙ مان.

۽ جِنهن وَرتِس مِصر مَنجھان، تِنهن چيو، سَندسِ زال، ته چڱِي ڏِئـِيسِ جاءِ ڪا، خاطِر اِن خِيال، تان لاڀ ڏِينِئُون، سو لال، يا پاليُونسِ پُٽ ڪري. ۽ اِنپر ڏِناسون يُوسُف کي، مَنجھ مِصر ماڳ مَڪان، ۽ خُوب سيکاريون خوابن جا، تِنهن کي، باب بَيان، ۽ اَلله سَندسِ اَمر تي، آهي غالِب بي گُمان، پَر اَڪثر هِي انسان، نه سوچِينِ، سَچِيءَ ڳالھ کي.

۽ جڏهن پهتو پَنهنجي زور کي، ٿِيو جُنگ جُوان، ته ڏِنِي سون ڏاهپ اُن کي، پڻ عِلم ۽ عرفان، نيڪن کي نِڌان، اِن نموني نَوازيون.

۽ جِنهن جي گُھر ۾ گھاريئـِين تِنهن ڇِڪيَسِ پنهنجي پار، ۽ ٻَڌئـِين دَرٻَهار، چي، هِيءَ، ته تيار تولَئي. چي، اَلله ڏي پَناه مون، هُوسَندمِ سَردار، جِنهن ماڳ ڏِنِم موچار، مُوزِي نه ڇُٽنڊا مُورهِين.

اِنپر روڪيون، اُن ڪنان، بُرافِعل، فُجور، هو مُقررّ مُور، سَندئون، سَچن ٻانهن مان.

ڀَڄندي اڳ ۾ آيو، دُولہ مَٿي دَر، چولو پُٺيانسِ چِيريو؛ پڻ وَنئـِي جو وَر، دَر تي بيٺل ديکيو، پوءِ پُڪارئـِين اِن پر، ڇاهي سَزا تِنهن سَندِي، جنهن گَھاڙيو تُنهنجو گَھر؟ ڪجيس قيد مگر، يا آزارِيندڙ عَذاب ڪو.

چي، اِنهيءَ عورت مون کي، ڇِڪيو پَنهنجي پار، ۽ ڪِنهن شاهد ڏِني، شاهدِي، گھر سَندسِ مان ڀار، ته اِنهيء جي آبي کي، جي آهي اڳيان ڏار، پوءِ هُن صَفاسَچ چيو ۽ بِيبِيءَ مَٿي نه بار، آهي اِهو اِظهار، ڪوڙن جي قطار مان.

۽ جي ڦاٽل آهي، هُن جو، پُٺ کان پيراهن، ته ڪُوڙ ڪيو هِن، ۽ هُو آهي صَفا سَچن مان.

پوءِ پُٺيان سَندسِ پيراهن کي، جڏهن ڏِٺائين ڏار، هِي مَڪر اوهان جو عورتون، ٻوليائين ٻِيهار، آهي وَڏو اِظهار، مَڪر اوهان جو عورتون.

مُنهن موڙيو يُوسُف!، هِن ڪنان، ۽ مڱ توهان مَعافي مُور، اِي ڪامڻ! سَندِئي قُصور، تون خاطِين مَنجھان خاطرِي.

۽ چيو گَھراڻـيُن گام ۾، وَزِير وڏي جي زال، گُھري سَندسِ گولي کان، پَنهنجو خام خيال، محبت کان مَن اُن جو، چيرئـِين اِهڙي چال، ڀانيوسِ ٿِيون بَحال، بِلڪُل پَڌرِيءَ ڀُل ۾.

جَڏهن ٻُڌائـِين ٻوليون، پوءِ ڪوٺِيئـِينِ پَنهنجي پار، ۽ طُول وِهاڻا تَڪيا، ڪيئـِين تن لئي تيار، هَرهِڪ کي ڏِنئـِين اُنهن مان، ڪاتِي ڪاٽڻ هار. چي، نِڪر نِرمل! اُنهن مَٿي، پوءِ ويکــئونِس جِنهن وار، ڳَرِي ڀانيوسِ ڳالهڙِي، ٿيون سُڌٻُڌکان ٻَهار، ڪپيائون هَٿ پَنهنجا، ۽ ٻوليائون ٻِيهار، ته پاڪائـِي پَرور کي، جِنهن جوڙيو هِي جِنسار، مگر مَلڪ موچار، هِي ماڻهو ناهي مُورهين.

چي، هِي، سو اُهو لال، جِنهن تان، ڇِينڀِيان مُون کي ڇوريون، ۽ جيڏيون گُھريمِ جنهن سان، ويترئـِي وِصال، هِي سالِم ساراسال، پاڪ رکي پِيو پاڻ کي. ۽ جي نه مڃيندو مُورهين، چوانسِ جيڪاڳالھ، قيد اڄ يا ڪالھ، ۽ ٿِيندوخُوارن مان خَلق ۾.

چي سانيمِ! سڏِينِمِ جيڏهين، حاڪمياڻيون حُضور؛ مُون لئي قيد، اُنهيء ڪم کان، موچارو مَنظور، مون کان، تون تن جو، جي نه ڦرِيندِين فُتور، ته مُڙندسِ تن ڏي مُور، ۽ ٿِيندسِ مُورکن مان مُورهين.

پوءِ ڌَڻِي دُعا اُن جِي، ڪئـِي مِڙيئـِي مَنظور، حِيلا اُنهن جا، اُن ڪنان، هَٽايا حُضور، سو مالِڪ آهي مُور، سُڻندڙ سَمجھندڙ ڳالهيون.

جِنهن بَعد ڀَليون نِشانِيون، سوٺائون صَحِي، وَڻِينِ هِيئـِين کي هِي، ته ڪو وقت رَکنسِ قيد ۾.

۽ پُوريا ساڻسِ پور ۾، ٻَه ساٿِي سزاياب، هِڪ چيو ته ڪر نِنڊ۾، نِچُوڙيان شراب، ٻئي چيو ته، مانِي ڪا مَٿمِ، کـڻان پيو مَنجھ خواب، پَٽيو کِين پکي پِيا، اُنهيءَ مان عُقاب، ڪَر تعبِير تِنهنجو، صَحِي بَرصواب، نيڪن مان نَواب!، بيشڪ توکي ڀانيون.

يُوسُف چيو، ته کائو، جو نه اِيندان اُهو طعام، ڏَسِيندسِ اوهان کي اُن جو، مَهند تِنهن کان مام، سائين جو، سيکاريمِ، اِها اُنهيء مان اِنعام، ڇَڏيمِ پَنٿ تِنهن پَهر جو، جي نه مَڃِينِ رَبُّ عَلام، پڻ آخرت کان اَظلام، اُهي مُنڪر آهِين مُورهين.

۽ پنهنجي پاڪ پِيَن جِي، پڪ پرهيمِ پَر، اِبراهيم، اِسحاق ۽ يعقوب جِي، جي پارس پيغمبر، شان نه اَسان جو، ڪِنهن شئ کي، پاڙيون سِين پرور، اِي ڀلي ربَّ جي ڀال مان، اسان ۽ انسانن سِر، پر اِنسانن مان اَڪثر، نه ڳائـِين ڳُڻنِ ڳالهيون.

سُڻو ساٿِي بَند جا! ته ڌَڻِي ڌارو ڌار، ڀَلابَندنِ هارِ، يا سائـِين سَٻر هيڪڙو.

اوهين نه پُوڄيو اُن سَوا، مگر نام نشان، اَوهان، ۽ اوهان جي مائٽنِ، جي ٺَلها ٺاهيان ٿان، ڪا ثابتي سُبحان، اُن لئي اُتارِي ڪانڪا. حُڪم هِڪ اَلله جو، تِنهن حُڪم ڪيو حُضور، ته شيوا نه ڪريو، تِنهن سوا، دُرست اُهو دستور، پر ماڻهو گھڻا مُور، سَمجھن نَه صحِي ڳالھ کي.

سڻو ساٿِي قيد جا! خبر اَهنجي خواب، اوهان ٻن مان هِڪڙو، پيارِيندو شراب، خادمِ پنهنجي خان کي، ٻِيو سُورِيء چڙهي شِتاب، پوءِ کِيندسِ ماس مَغز مان، اچي ڪي عُقاب، بَيان پُڇو جِنهن باب، اِهو نِياء نبيريو ويو.

۽ جنهن لئي ڀانئين، ته ٻن مان ڇُٽندو، تنهن کي چيائين اِهڙي چال، ته ڪَج سِندئـِي سائـِينءَ وٽ، مُنهنجِي سار سَنڀال، پوءِ شيطان سَندسِ سائـِين جِي، ڏِنيسَ وِساري ڳالھ، تِنهن سبب وَڌِيڪ سال، ڪي تان ڪاٽيئـِين قيد ۾.

۽ بادشاه اِن ڀَت، چيو، ته ڏِسان ٿو خواب ۾، سَت ڍَڳا مَواڙڪي، جن کي ،کِيْنِ سَت نِست، ۽ ساوا سنگ سَت ٻيا، سُڪل سَنگ پڻ سَت، خاصا! سَندمِ خواب جِي، مُون کي ڏِيو ماهِيت، آهيو جي اَلبت، خبرون ڏِيندڙ خواب جون .

چي، آهن خالِي خواب جا، اِهي خيال خراب، پڻ خبرن، مَنجھان خواب، اَسين وَڌيڪ واقف نه آهيون.

تڏهن ٻن مان تنهن ٻوليو، جو اُنهن مان ٿيو آزاد، مُدت پُڄاڻا ڪيترِي، يُوسف آيو ياد، ته موڪليومِ ته مُراد، آن کي ٻُڌايان اُن جِي.

اي يُوسف! يار سچا، ڏي ڪامل! اسان کي ڪَل، سَڻڀا سَتابا سَت ڍڳا، تن کي کائـِينِ سَت ٿَڪل، سَت سِٽا ساواگھڻا، سَت سَنگ ٻيا سُڪل، تان ماڻهن ڏي مُرسل! موٽان، ته ڪن معلوم سي.

چي، سانده سَت سال اوهين، ساري پوکيندا سَر، پوءِ جيڪي لُئان، ڇَڏيو تنهن، سَندسِ سِٽن اَندر، مگر مُختصر، جو کِيندا پَنهنجي پيٽ ۾.

تِنهن کان پوءِ اَچن ورِي، ڏاڍا ست ڏُڪار، کِيندا جيڪِي ميڙيان، اَڳم اُنهن هارِ، ڪن ٿورن داڻن ڌار، جي تُخم رکو، تُخمِين سان.

اُن کان پوءِ وَرھ اَچي، جِنهن ماڻِينِ، ماڻهو وَس، ۽ قِسمِين قِسمِين رَس، ڪڍندا چاڙهي چِيچڙا.

۽ فرمايو سُلطان، ته اُن کي مون وٽ آڻيو. جڏهن وَٽِس آيو، خاطو ته چيسِ، خان، پُڇُ سَندِئـِي سائـِينءَ ڪنان، تن بِيبِين جو بيان، جن پَنهنجا هَٿ پاڻهِين ڪپيا، ٿِي حيرت ۾ حيران سانيمِ رَبّ سُبحان، ڄاڻو اُنهن جي ڄار کان.

چي اَهنجِي ڪهڙِي ڳالھ، جڏهن يُوسف، پاڻ کي، ڪيئان وَس وِصال لئي، چي، ربَّ رکيس شال، اَثر نه ڄاتو سون اُن تي، ڪو بَدِيء جو بَحال، هاڻي حق ظاهر ٿيو، اُتو عزيز جِي زال، مون ئـِي اُنهِيءَ پاڻ کي، ٿِي ڦِسلايو فِى الحال، ۽ هِيءُ لاکيڻُو لال، سَچ پَچ، سَچ ٻولين مان.

اِها صفائـِي اِن ڪري، ته خُوب ڄاڻي خان، ته ڪِنهن پر پَرپُٺ اُن جِي، ڪَيمِ خِيانت ڪانه، صاب نه وجھي سُبحان، ڪُو ڪٽ ڪُپتِين جا.

۽ پاڪ نه چايان پاڻ کي، هِي نفس نِدورو، آهي اَڀراين تي، زور ڪندڙ زورو، مگر ڪري رَبُّ رحم جو، جنهن تي، نظر نِسورو، سانيمِ سَڳورو، مَرهِيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

۽ چيو بادشاه، ته اُن کي مُون وٽ آڻِيو، ته پَسند ڪريانسِ پاڻ لئي، درٻارِي درگاه، جڏهن ٻَهڳڻ ساڻسِ ٻوليون، ته چيائـِين، مان چاه، اڄ کان اَسان وٽ شاھ! عُهديدار، اَمِين تون.

ڀونءَ جي ڀانڊارن تي، ڪر خزانچِي مُون کي خان، آئون آهيان بي گمان، واهي واقِف واھ جو!.

اِنپر ڏِنوسون يُوسف کي، مِصر ۾ مَڪان، وڻيسِ تِتي ولهارن ۾، سَير ڪري سُلطان، پهچايوسون پَنهنجِي ٻاجھ ۾؛ جنهنکي گهرون بي گمان، ۽ ڀاڙي مان ڀَلن جي، ذَرو نه ڪريون زِيان،

۽ اُنهن لئي آخرت ۾، عُمدا اَجر عيان، آندو جن اِيمان، پڻ آهِن پَلِيندا پاڻ کي.

۽ آيا اَدل يُوسف جا، پوءِ پهتا وَٽسِ پاڻ، پوءِ سُڄاتنِ سُڄاڻ، ۽ هُو اَڻ سُڃاتو، اُن جا.

چي، ڀاءُ اَوهان جو آڻجو، جڏهن ڀَري ڏِنائينِ بار، جو اوهان جي اَبي مَنجھان، آهي اَوهان هارِ، ڏِسو ته اوهان کي ٿو ڏِيان، مان ڀَري موچار، ۽ خاصو خِدمت گار، آئون آيلنِ لئي آهيان.

مُون وَٽ، نه اُن کي، جي اَوهان آندو ساڻ، پوءِ مُون وَٽ نه آن لئي ماڻ، پڻ اوڏامُون نَه اَچجو.

چي، گُھرنداسُونسِ، بابَسِ کان، اِهو ڪم اَسان سِر،

۽ سَندسِ سپاهِيُن کي، پاٻوهِيائـِين اِن پَر، ته رکو رقم اِنهن جي، مَنجھ ٻورن، تن ٻِيهر، جڏهين وَريا وَڳر ڏي پَنهنجي، ته سُڃاڻن، سوزَر، تان وَڃِي ڪَن ڪو وَر، اَسان تان، اِن آسري.

موٽِي سَندنِ مائـِٽ وَٽ، جڏهن پهتا پاڻ، چيائون، ته اَبا! اَسان کان، مَنع ڪيو وِيو ماڻ، پوءِ اَدو ساسان سان ڇَڏ، ته ڀَريون اَن، سَستي اگھ ساڻ، اَسِين اُنِهيءَ ڪاڻ، هر ويلي واهِي آهيون.

چي، آئون نه اوهان تي، اِن جو، ڪريان اِعتبار، مگر جھڙو مَهندو رکيمِ، آن تي، ڀاء سَندسِ جو بار، پوءِ خداحافِظ هيڪڙو مِڙني کان موچار، بِهتر برقرار، ۽ اُهومِڙنِئان مِهربان گھڻو.

پوءِ، جڏهن کوليئون پَنهنجو بار، ته لَڌائون لاڳت پنهنجي، واپس وَرائـِي ويئـِي؛ وَراڻيئون تِنهن وار. بابا! ڀلا ڇاکپي، هي ناڻو پَنهنجو نِهار، موٽايا وِيا مهر سان، پيسا اَسان جي پار، آڻينداسون اُن ڪنان، گُذر پنهنجي گَھر ٻار، ۽ پَنهنجي ڀاءُ ڀلي تي، چونڪِي ڏِيندسون چوڌار، ۽ اُٺ وَڌيڪ آڻينداسون، ڪاهي مَنجھ قطار، آهي اِهو اِظهار، سودو سَهانگو گھڻو.

چي، آئون نَه ڇَڏيان اُن کي، اَصل اوهان ساڻ، تان ڏِيو پرور پاڪ جو، پَڪو ڪو پَرياڻ، ته موٽِي آڻيدَسِ، مون وٽ، سَلامت سُڄاڻ، مگر مَجبورًا پاڻ، پِيو پَڪڙ جِي ڪِنهن ڳالھ ۾. پوءِ جڏهن ڏِٺائون اُن کي، اَلله جو اَنجام، چي، ڪريون جو ڪَلام، اَلله شاهد اُن مَٿي.

چي، پُٽڙا! نه گِھڙو هِڪ دَرکان، گِھڙو دَرن کان ڌار، ۽ آئون نه ڇَڏايان اَوهان کي، واحِد ڪنان وار، هرگز نه حُڪم ٻِئي جو، مگر مالڪ هارِ، تَوَڪَّل رکيمِ، تنهن مَٿي، سونپيمِ سڀ ڪم ڪار، ۽ تِنهن بارِي مَٿي بار، رکڻ گھرجي رَکندڙِين.

پوءِ، جڏهن اُتان آئـِيا، پيء چَينِ جِنهن پَر، اُنهن کان، ڪاڻ ڪرِيم جِي، نه لاٿيسِ مُورمگر، يَعقوب پورِي پاڻ ڪئـِي، جا هُيسِ هِينِئين اَندر، ۽ اُهو واقف اُن ڪنان، جِنهنجي ڪيڻسِ ڏِني سون ڪَر، پر آدمِي اَڪثر، صحِي نه سَمجھن ڳالھ کي.

۽ جڏهن اُهي يُوسف وَٽ، پُهتا اَچِي پاڻ، ته سَڳي ڀاءُ سَندسِ کي، سُکِي ڪيائـِين ساڻ، چي، آئون تُنهنجو آهيان، صَحِي ڀاءُ سُڄاڻ!، پوءِ، ڪَر نه غَم تِنهن ڪاڻ، هِي جي ڪندا هُئا ڪَمڙا.

پوءِ جڏهن ڀَري ڏِنائين بار، ته ڀاءُ سَندسِ جي بار ۾، رکايو ڳُجھ ڳوھ ۾، وَٽو ڪو وِينجھار، ورِي هوڪو ڦيريو، هاڪاري هيڪار، اَوس چور چَڪار، اي اوٺِيڙا! آهيو.

پاٻوهِيائون پاڻ، ۽ ڳالهايؤن رُوبَرُو، ڇا وِڃايان؟

وِڃايو سُون، مِير مِصر جو ماڻ، ۽ آڻِيندو جو اُن کي، اُن جو اُٺ اُنهِيء ڪاڻ، ۽ آئون اُنِهيءَ ساڻ، ٻولين ٻَڌل آهيان.

چيائون ته قسم ڪلتار، معلوم اوهان کي مُورِهين، نه آياسون ته ڀُون بِگيڙيون، ۽ نه آهِيون چورچَڪار،

۽ چي، ڪِهڙي تِنهنجِي ڪار، جي ڪُوڙا ٿِيا قول ۾.

چي، لَڌو جِنهن جي لَڏ ۾، تِنهن ڪارڻ اِهاڪار، اُهو پاڻ اُنِهيء جو پار، اِئين بَدلو بيداين ڏِيون.

جانچيئين اُنهن جو بار، اڳ ڀاڻسِ جي بار کان، ورِي لَڌو ڀاڻسِ جي بار مان، سو ٽويو ٽِيلهيدار، اِنپر رِٿي سون يُوسف لئي، نه ته ڀاڻسِ کي ڀَلار، نه وَٺِي هارا جا رِيت ۾، مگر گُھري غَفّار، وڻي تِنهن کي وَڏا ڏيون، دَرجا دِلقرار، ۽ آهي سمجھدار، سڀ ڪِنهن سَمجھدار مٿان.

چيائون اِهڙِي چال، جي هِن چورِي، هِيءَ ڪئـِي، ته چوري ڪئـِي، اِنهيان اڳي، سَندسِ ڀاء بَحال، يُوسف سَندسِ جان ۾، گُھجِهي رکي سا ڳالھ، ۽ ذَرو ظاهر نه ڪئـِي، تَن سان حقِيقت حال، چي اَوهين بِلڪُل بُڇڙا، پاڙي مَنجھ پيمال!، ۽ جيڪِي چَئو چَپن نال، واحِد واقِف اُن ڪنان

چي، آهي عزيز! اُن جو، والد وڏِي ڄَمار، پوءِ اَسان مان، اِن بجاءِ، هِڪ جَھل جوابدار، توکي، اَسِين تڪرار، ڀاليرن مان ڀائـِيون.

چي، رکي شال ربُّ، ته اسين وِجھون ٻِئي کي وَٽ، مگر ڀاتوسون پَنهنجو، وَٽِ جِنهن وَٽ، تَڏهن ته اَسِين نِپٽ، آزارِيندڙ آهيون.

پوءِ، وانجِھياجِنهن وار، ته ٿيا نيڪ نويڪلا، ڪرڻ لڳاڪُنڊ ۾، ويچارا وِيچار، وَڏي سَندنِ وَراڻيو، ڇا اَٿان نه سماچار؟ وَرتا قسم ڪلتار، پِيء پَنهنجي، پاڻ کان. پڻ بابت ڀاءُ يُوسف جي، ڪَيئان اڳ قُصور، اَبو نه اِجازت ڏيمِ، تان مِصر نه ڇَڏيان مُور، يا فرمائي مُنهنجو فيصلو، پَرورپاڪ حُضور، ۽ الله آهي ضَرور، فائـِق فيصلن ۾.

موٽو پنهنجي مائٽ ڏي، پوءِ چئو ته اَباجان!، تُنهنجي پٽ چورِي ڪئـِي، ۽ ساک اسان کي ڪانه، مگر جو معلوم ٿيو، اسان کي عيان، ۽ پَرپُٺ پاسبان، هرگز هُئاسون ڪِين ڪِي.

۽ ڳالھ پُڇ، تِنهن ڳوٺ کان، جِنهن ۾ هُئاسِين، يا قافلي قَطار کان، جِنهن ۾ آياسِين، ۽ آهيون سَچا اَسين، بلڪل اِن بَيان ۾.

پاٻوهِيائـِين پاڻ، ته جائـِي جِيَنِ اوهان جي، صُورت ۾ سينگاريو، ڪو ڪم اوهان جي ڪاڻ، پوءِ صبر آهي سُهڻو، هر حالت ۾ هاڻ، آسرو اَلله ۾، ته مون وٽ، سڀ آڻيندو ساڻ، سوئـِي سُرت سُڄاڻ، پڻ حِڪمتِي هُشيار گھڻو.

مُنهن موڙيئـِين اُنهن ڪنان، چي، يُوسف جو ارمان!، اَڇاٿِيا اَرمان کان، اُن جا، عينَ عيان، هُئو سو حيران، ڳِڙڪائـِيندڙ ڳَـڻـتِيون.

چي، قَسم رَبَّ، ڪرِيم جو، پيو يوسف ڪرِين ياد، تان بِنہ ٿِئـِين برباد، يامُئلنِ مان مُورهِين.

چي، وِره، وِڇوڙو پَنهنجو، سَلان سائـِين ساڻ، ۽ اُهو نه اوهان کي ڄاڻ، جيڪِي ڄاڻان ڄاڻڻهار کان.

چي، پُٽڙا!، وَڃو ڳوليو، يُوسف ۽ سندسِ ڀاءُ، رَکو، نه ربَّ جِي رَحم ۾، نا اُميدِي ڪا، ربَّ پاڪ جي رَحم جِي، آهي ڳالھ اِها، ته ڪافِر قوم سوا، اَصل نه لاهِن آسرو،

پوءِ جَڏهن وَٽسِ وَرِي آيا، ته چيائون اِهڙي چال، ته راجا! رَسيو سُون رَنج وڏو، پڻ اسان جي عيال، ۽ آندو اَٿئون ٿورڙو، نُول ناڻُو نال، پوءِ ڀَر برابر اسان لئي، پڻ ڪر ڀَلايون ڀال، ڀَلو ڪري بحال، ڏاتار ڏِيندڙن جو.

چي، هَيئان ڪِي هِينئـِين سان، اِها ڳُجھڙِي ڳالھ؟ يُوسُف ۽ ڀاڻِس سِين، جيڪي ڪَيئان ڪالھ، هُئا مَنجھ جِنهن حال، اَوهين مُورک مُورهين.

چي، تون ڪِ يُوسف پاڻ؟ چي، آءٌ يُوسف، هِيءُ ڀاءُ مون، اَلله پاڪ اَسان مَٿي، ڪيا وَڙ وَڏاڻ، جو ڊڄِي ۽ ڊاءِ ڌڻي جي، سَهي صَبر ساڻ، پوءِ ڏاتار، نيڪن ڏاڻ، ذَرو ضايع ڪِين ڪري.

چي، سائينءَ جو سوڳنڌ، توکي، اَسان کان، توڙ کان، ڪيو خاصو خُداوند، ۽ اَسِين خاطِي، هُئاسون خاطرِي.

چي، اَوهان مَٿي، ناهي ڪا، مُورهِين اَڄ مَيار، بَخشِيندان بَخشڻهار ۽ اُهو مِڙنِئان مِهربان گھڻو.

هِيء ______ مُنهنجو، موٽِي نِيو مُور، پوءِاُڇليوسِ اَبي جي مُنهن تان، ته ٿِـئيسِ نظر نُور، ۽ آڻِيو وَٽمِ اَهڳور!، پَنهنجي ساري ساٿ کي. 301

۽ جڏهن نِڪتو قَافلُو، ته بابنِ ڪيو بَيان، بيئسڪ بوءِ يوسف جِي، اچيم ٿي عيان، جيڪر اي جوان!، مون کي، چَريو ائـِين نه چَئو.

چيائون قسم ڪلتار، تون بلڪل پُراڻِيءَ ڀل ۾،

پوءِجَڏهن کِيانتو آئيو، کَڻِي خبر چار، پوءِ اَڇلئـِينس اُن جي، مُنهن تان، ته ٿيو نِهارو نروار، چي، آنکي ڇا اڳم، ٻوليمِ ڪِين ٻِيهار؟ ته پاران پالڻهار، جيڪي ڄاڻان، ڄاڻو ڪِين سو.

چي، بابا!بَخشاءِ اَسان جا، تون بَديون ۽ بار، هُئاسون هَموار، خاطِي اَسِين خاطرِي.

چي، سِگھو گُھرندسِ سائـِين کان، مَعافِي آن لئي مُور، هرگز پاڪ حُضور، اُومَرهِيندڙ ۽ مِهرڀريو.

پوءِ يُوسُف وَٽ جِنهن وار،ساٿ سلامت آئـِيو، گوهر گَلي لايا، پِيَسِ، ساڻ پيار، چي، گِھڙو مِصر ۾ اَمن سان، اِنشاءَ الله هارِ،

۽ گڏ وهاريئـِين گادِيء تي، مائـِٽ سَندسِ موچار، ۽ ڪِريا برقرار، سَڀ ٿِي سَلامِي اُن جا. چي، اَبا! سوڻمِ، اڳـئين جو، آهي اِي تعبير، سچو ڪيو تِنهن کي، سانيمِ، ربَّ سُڌير، ۽ قيدان ڪَڍيمِ قَدِير، جڏهن ڀلي مون تي ڀال ڪيا. آن کي آندو ٻَهر کان، مَنجھ مِصر مِهربان، جِنهن بعد، مون ۽ ڀائن ۾، شور وِڌو شيطان، وَڻيسِ تِنهن سان، وَڙ ڪري، سانيمِ رَبُّ سُبحان، داناءُ، سودَيَّان، پڻ حِڪمتي هوشيار گھڻو.

مُنهنجا مولىٰ!، مُلڪ مان، تو دانا ڏِنمِ دان، پڻ سيکارينَمِ سُوڻن جا، مَطلب مِهربان، تون اُپائيندڙ اُڀن جو، پڻ ڀُؤنء جو بي گمان، تون مددگار مُنهنجو، مَنجھ هِن ۽ هُن جھان، مارجينمِ مُسلمان، پڻ موچارن سان مٖيڙ مُون.

اِهي ڳالهيون ڳُجھ جون، توڏي موڪليون ٿا مير! ۽ جڏهن ڪَٺي ٿيا، سَندنِ ڪم تي، نه هُئين وَٽنِ تون وير!، ۽ جڏهن سِٽينَ منجھ سرِير، سِٽائون سِٽائـِڻيون.

۽ ماڻهون گھڻامورهِين، نه آڻيندا ايمان، ۽ توڻِي خواهش خان!، ڪرِين تون ڪيترِي.

۽ اُنهن کان عِوض اُن جو، نه مير! مڱِين تون مُور، هِيء ناهي، مگر مَذڪُور، جُملي جَھانن لئي.

۽ آهن اَڀن، ۽ ڀُون ۾، ڪئين قُدرتون ڪَلتار، آڏي ڪَنڌ اُن کان، لنگِھينِ لڳا تار،

۽ اُنهن مان، گھڻااَلله ۾، نه آڻِين اِعتبار، مَگر مَنجھ ڪم ڪار، گھڻا گڏينِ، اُن سان.

ڇا؟ اَمن مِليئان ان کان، ته اچي اوهان سر، اَلله جي عذاب ما، ڪا ڇايا ڇِپَ چَپر، يا پَروڙيو نه ڪِنهن پر، ته اچي قِيامَت اوچتِي.

چئو هِي ڌُران مُنهنجو ڌيڙ، ڏيٺ مَٿي، ڏاتار ڏي، آءٌ سَڏيان ۽ مُنهنجي پُٺيان، هليو جيڪو ميڙ، ۽ قادِر پاڪ، ڪنان ڪٖيڙ، ۽ آئون نَه مُشرڪن مان مُورهين.

۽ نه موڪلياسون مَهند توئان ، مگر مَرد مُنِير، وَهڻائـِي وارن مان، تن ڏي، وَحي ڪريو ٿا ويرَ! ڇاڀُون نه گُھميا ڀورڙا؟ پوءِ سوچِينِ مَنجھ سَرِير، ته اڳينِ ساڻ اَخِير، ڪِهڙِي قَهرِي ڪار ٿِيئـِي بيشڪ ڀلو انهن لئي، آهي آخِر گھر، جي ڪَنبيا قادِر ڀَر، پوءِ ڇو پُرجھو ڪِين ٿا؟

تان جڏهن ويٺا وانجھجِي، مُرسل مِهربان، ۽ ڪَيائون گُمان، ته ڪوڙو کِينِ ڪوٺيو وِيو. تڏهن آئـِي اُنهن کي، اَسان جي آڌار، پوءِ وَڻي ڪريون اُن کي، آجو ڪَنان آزار، ۽ ٽاري نَه ٽولي، بَد مٿان، طاقت ڪا تڪرار، حِيلن سان هزار، اَسان جي عذاب کي.

عِبرت اُنهن جي، قِصن ۾، مَت ڌَڻِيَن لئي مُور، جُڙتو جوڙيو، جو وَڃي، سو مُور نَه هِي مَذڪور، پَرَ اُن کان پِهريَن جِي، پُورِي پَرک پَروڙ، ۽ صَفائـِي سَڀ ڳالھ جِي، ۽ هدايت حضور، بَخشش پڻ ڀَرپُور، جي سَمجھنِ سَچ، تَنهن ساڀ لئي.