الٓــرٰ جو، مالِڪ ڄاڻٖي مَام، هِي ڪتاب، جِنهن جا قاعِدا، وِيا مُحڪم ڪيا مُدام، وَرِي کوليا خُوب وِيا، اِنهِيء جا اَحڪام، وَڏي واقف، ويڄ وَٽان، پُهچايو پيغام،

ته سائـِين سوا، ڪِيمِ ڪريو، سيوا ۽ سَلام، آءٌ اوهان لئي عام، اُن جو کِيانتل ۽ خابَرُو.

۽ مَرهايو پَنهنجي مالِڪ کان، موٽِي موٽو تِنهِين پار، تان ميڙيان ميڙڻ، سُهڻو، تان مَهل مُقرّر وار، ۽ هَر ڀَلي، سَندسِ ڀال ڏئي، توهان مان تڪرار، ۽ جي ڦِرَن، ته فَرماءِ تون، ته آءٌ اوهان هارِ، ڀَو ڀانيان ٿو بِسيار، ڏينهن وڏي جي، ڏُ ک کان.

آنکي پرور پار، آخر آهي هَلڻُو، ۽ هَرڪَم کي ڪلتار، پاڻهِي آهي، پُهچڻو.

سَمجھ ته سَندِن سِينا، سي جڏهن ٻِيڻا ڪن ٻِيهار، جڏهن اوڇڻ سَندِن، اوڍِين سي ته ڄاڻي ڄاڻَڻهار، جيڪِي لڪائـِن لوڪ کان، ۽ جيڪِي ڪَن اِظهار، سَمجھندڙ ستار، سَڀ ڪُجھ سِينن واريون.

ڀُون ۾ بِلڪل ناهي ڪو، چُرندڙ ڪو چوڌار، مگر قُوت سَندسِ جو، اُن بارِيء مَٿي بار، جيئَري جاءِ اُن جِي، پڻ قبر ڪارُونڀار، سَڀ ڪُجھ ڌاروڌار، قابو کُليي ڪتاب ۾.

اُهو جِنهن اُڀ، ڀون جوڙيا، ڇَهَن ڏِينهن اَندر، پاڻيءَ مَٿي تخت تِنهن، بِيٺل هو بَرسِر، تان آزمائي اوهان کي، ته اَوهان مان آخر، موچارو مِهتر، آهي ڪير ڪَمن ۾. ۽ جي چَوندين، ته اَوهين اُٿڻا، موت پُڄاڻامُور، ته ڦِرياجي فَرمان کان، سي ظاهر چَونِ ضَرور، ته ناهي هِي مَذڪور، مگر پَڌرِي مَنڊڪا.

۽ اَسين کِين عذاب کان، ڪُجھ مَهل ڏِيون مُهلت، ته اَلائـِينِ اَلبت، ڀَلا اُن کي ، بند ڪِنهن ڪيو؟ سَمجھ، ته سَندنِ سِر، جڏهن اِنيدو ڏينهن اُهو، ناهي اُهو اُنهن تان، پَلجَڻو ڪِنهن پر، ۽ جي کِلون ڪَنداهُئا کَر، تَن مَنجهو مَنجھ مُنجھائـِيا.

۽ ماڻهونءَ، پنهنجي مِهر جو، جڏهن مَزو چکايوسون مُور، موٽِي کائنسِ کَسيون، مَزو سو مَذڪور، ته وانجهيو رَهي وَهلور، بيشڪ بي شڪران سو.

۽ جي سُک ڏيونسِ، ڏُ ک پُٺيان، جو مَٿسِ آيو مُور، ته ٻوليندو ٻيليا!، سَڀ لَٿا مون سُور، واھ واھ!، مَنجھ وَهلور، سوماڻا ڪندڙ مُورهِين.

سوا تن، جن صَبر ڪيو، پڻ چَڱِي ڪيائون ڪار، بَخشون بِسيار، پڻ اَجر وڏو اُنهن لئي.

پوءِ ڪَر، ڪُجھ کان ان مان، آهين لَهرائيندڙ لال!، جو توڏي،وَحِي ڪيو وَڃي، ۽ ڳالهائڻ ۾ تِنهن ڳالھ، سِينُو سوڙهو تُنهنجو، مَتان چَونِ اِهڙي چال، ته اُتسِ اُتاري ڇونَه ويئـِي، ڪا کاڻ خزاني مال، ياڪو اُنهِيء نال، مَلڪ مُوچارو آئـِيو. تون نه رڳو آهيِين خَبرون ڏِيندڙ خان! ۽ سَنڀالِينڊڙ سُبحان، سدا سَڀ ڪِنهن ٽول کي.

ڇا، مُورک چَونِ مُورهين، هِن ٺاهِي هِيء ڳالھ؟ چئو، پوءِ جُڙتُو ڏَھ سُورتون، ڪي آڻيو اِن مِثال، ۽ سائـِين سوا، تن سَڀن سَڏيو، پُهچيو جن پيمال، سَچامَنجھ سُوال، جي مُورک! آهيو مُورهين.

پوءِ ڏِينِئان، نه جواب ڪو، ته سَمجِھي وَڃو سڄاڻ!، ته عِلم ساڻ اَلله جي، لَٿا اِهي اُهڃاڻ، تِنهن ڌاران، ڌڻي ناهي ڪو، جوڏي، ڏينهن کي ڏاڻ، پوءِ، ڪِ اَوهين پاڻ، آهيو مَڃيندڙ مورهين؟

جو گُھري حَياتِي نَنڍڙِي، ۽ سَندسِ پڻ سِينگار، اُن ۾ عمل اُنهن جا، پاڙي ڏِيونِ پار، ۽ تِنهِين ۾ تڪرار، اوڇو نه ڏِبو اُنهن کي.

اُهي، اُنهن لئي آخرت ۾، ڪُجھ ڪونهي، دوزخ ڌار، ۽ ڪانٽي مان ڪيريا وِيا، جيڪا مَنجھسِ، ڪنداهئا ڪار، ۽ باطِل ۽ بيڪار، جي ڪَندا آهن ڪَمڙا.

پوءِ، جو صَحِي ثابـتِيء مَٿي، پاران سَندسِ پَرور، ۽ پڙهيسِ پاران اُن جي، شاهِد مُعتبر، ۽ ڪِتاب مُوسٰى مِير جو، مَهند تِنهان مِهتر، رحمت ۽ رَهبر؛ اُهي مَڃِينسِ مُورهين. ۽ ٻِين قومن مان، جو ڪندو اِنهيء کان اِنڪار، پوءِ دوزخ ديرو اُن جو؛ تون مَنجهسِ، شَڪ نه شُـمار، پَڪ تُنهنجي، پاڪ ڌَڻِيء کان، هِي نُوري حَق نِبار، پَر آڻِينِ، نه اِعتبار، ماڻهو گَھڻا مُورهين.

۽ اُن کان ڪَسر ڪير ٻيو، آهي آزارِي؟ جِنهن جوڙيو جُڙتو ڳالهيون بَرسِر مَٿي بارِي، سَندنِ سائـِينءَ پيش ڪبا،سي تِنهن ڏِينهن ڏوهارِي، ۽ شاهِد چوندا سامَهان، هي سي پَرَجاپُوڄارِي، جي سَندنِ سائـِينءَ تي هُئا، ڪُوڙ ڪَندڙ قارِي، سَمجھ، ته لَعنت سائـِينءَ جِي، سَتمگَرن تي سارِي،

روڪينِ ربَّ جِي راه کان، ۽ ساگُھرنسِ، وَرَ وارِي، ۽ اُهي اِنڪاري، آهِن آخرت کان.

اِهي ڏاڍا ناهِن ڏيہ ۾، ۽ نه آهِن ڌَڻِيان ڌار، اُهکي ويل اُنهن لئي، اولياءَ، ڪي آڌار؛ اُنهن لئي، عذاب کي، ٻِيڻو ڪبو ٻِيهار، نه ٻُڌِي سَگھنِِ ٻاڪار، ۽ نه ڏِسِي سگھن ڪُجھ ڏيہ ۾.

پاڻهِي وِڌائون پاڻ کي، نِسورو نُقصان، ۽ وِڃائجِي کانئُنِ وِيا، جي ٿاڦِيندا هُئا ٿان،

هرگز سي حيران، جُوکا ٻِئي جَھان ۾.

مَڃيو جن مُورهين، پڻ چڱا ڪيئون ڪم ڪار، ۽ پَنهنجي پرور پاڪ کي، نَمِيا نيڪوڪار، اُهي جَنّتِي جُونجھار، سدا ساڪن اُن ۾.

قِصّو ٻِن قومن جو، آهي اِن آچار، اَنڌو اَ کيُنِ کان هيڪڙو، ۽ گنگو مَنجھ گُفتار، ٻيو سَڄو ۽ ڪَن سَرهُون، ڇاپورا ٻَئـِي پار؟، پوءِ آخر ڪِنهن آڌار، پُرجِھي ڪِين پِرائيو؟

۽ نُوح سَندسِ نيات ڏي، موڪليوسون مُور، ته اوهان لئي ضرور، آئون کُليَلِ آهيان خابَرُو.

ته ڪريو نه ڪِنهن کي ڪُرنَشُون، هِڪ مالِڪ ڌاران مُور، آئون ساريان آن تي سُور، ڪِنهن ڏاڍي ڏُکـئي ڏِينهن جو.

ڪَچهرِيءَ سَندسِ قوم مان، جي ڦِريا کَـئـون فَرمان، اُتو، ته اسان ئـِي جِھڙو، آهِيـين تون اِنسان، ۽ لَڙھ نه لَڳاتُنهنجٖي، ڪي خاص اَسان مان، خان، مَگر مِسڪين، مت ۾، مَٿاڇرا مَستان، ۽ پَسون نه، اَسِين پاڻ تي، اصل اوهان جو شان؛ اَوهان ۾ گمان، ڪريو ٿا ڪُوڙن جو.

چيائين اِهڙي چال، ته ڪيئن ٿا ڀانيو ڀائرو؟ جي ڌُران هُوندسِ، ڌَڻيمِ کان، سرثابت صحِي ڳالھ، پڻ مون سان پَنهنجي مِهر سان، ڀلي ڪيا ڀال، اکيون اَوهان جون اُن کان، پوريون، پوءِ پئمال!، پوءِ ڇا اوهان تي اَسين، مَڙهيون هِيء مقال، ته هُجو اوهين جِنهن حال، بُرو ڀائيندڙ اُن کي؟

آئون، نَه اوهان کان گُھران، مزدورِي، ڪو مال، مُنهنجو بار ناهي، مگر، بارِيءَ تي بحال، ۽ آئون، نَه اصل آهيان، لوڌِيندڙ، سي لال، جن مَڃيو، ته آهن مِلڻا، سندنِ سائِينء نال، پر آئون اوهان کي، ٿو ڏِسان، اهڙو پَنٿ پَئمال، ته سوا سوچڻ ڳالھ، لايوزور جِھْلَ تي.

اي قوم! ڏِيندمِ ڪير، آڏو هَٿ اَلله کان، جي تَڙيمِ تَن، ڪِنهن وير، پوءِ ڇو پرايو ڪِين ٿا؟

۽ نَه چوان ته مون وٽ مالِڪ جا، ڀانڊارا ڀرپُور، ۽ مون کي ناهي مُورهين، پَرپُٺ جِي پَرُوڙ،۽ نه چَوان ته آئون آهيان، مَلَڪُ نِسورو نُور، ۽ نه چَوان ته چڱائـِي تن کي، مالِڪ نه ڏِيندو مُور، جن کي اوهان جون اکيون، ڌِڪارينِ ٿِيون دُور، اَلله واقِف اُن ڪنان، جي مَن ۾، سَندنِ مَذڪور، ظالِمن مان ضرور، آئون آهيان، جي ائـِين چَوان.

چي، نوح اَسان ساڻ، وِڙهِين پوءِ وَڌايئـِي وِيڙھ کي، ڏيکارِين جِنهن ڏُ ک جِي، ڪامل!، اسان کي ڪاڻ، سو هاڻِ اسان تي آڻ، جي صحي سَچن مان آهيِـين.

چي آڻيندو سو اوهان تي،جي گُھريو سَچي سائـِينءَ، ۽ اُنهيء کان آئين، ڏاڍا ناهيو ڏيہ ۾.

چي، وَٽَ مُنهنجي واعظ مان، آنکي نه مِلندي مُور، کڻِي اوهان کي ڪيترو، وَعظ ڪريان وَهلور!، جڏهين اِرادو اَلله ڪيو، ته مُنجھائـِينان مَغْرور!، اَهنجو حاڪِم، سو حُضور، ۽ آخر هَلندا اُن ڏي.

ڇا، ڇون، ته هِي هُن ٺاهيو؟ چَئو ٺاهينمِ جي اِيءُ ٺاھ، مُون تي مُنهنجو گُناه، ۽ آئون بيزار اَهنجي بار کان.

۽ وَحِي ڪيو وِيو نُوح ڏي، ته تُنهنجِي نيات نِيا، جن مَڃيو، تن مَڃيو، نه مَڃِيندا ٻيا، جيڪِي ڪن پِيا، ڳڻتِي نه کاءُ، تِنهن ڳالھ جِي.

اَسان جي اکين اڳيان، اَمر اَسان جي ساڻ، جَلدي ٻيڙِي جوڙتون، ڪُڇ مَ تن ڪاڻ، جاڙُون ڪيون، جن پاڻ، اُهي غَرق، گُم گُھمسان ۾.

۽ ڪشتِيءَ جو ڪم ڪار، پيو ڪري ته سَندسِ قوم مان، جَڏهن لَنگھيو مٿانئسِ مارڪو، ته کِلنِ مَٿسِ خُوار، جي کِلو اَوهين اَسان تان، ٻوليائين ٻِيهار، اَسين به آخرڪار، کِلنداسون، جِيئن کِلو اوهين.

پوءِ سِگھوئي سَمجھندا، ته ڪير اُهو آهي؟ اَچي عَذاب جِنهن مَٿي، رکيسِ لَڄ لاهي، ڪَڙڪي مَٿسِ ڪاهي، جَنجل جٽادار ڪو.

تان جڏهن، اَمر اسان جو آئيو ۽، اُڌمِي چُلھ چوڌار، پوءِ چيوسون ته، اُنهِيءَ ۾، چاڙھ تون، هر جوڙي مان جونجھار!، نر ۽ نار، ٻَه، ٻَه ڄڻا، پڻ تُنهنجا ٻَچا ٻار، مَگر، مَهند ٿيو، جن تي، قول برقرار، ۽ جن مَڃيو، ۽ نه مَڃيو اُن گڏ، ڪن ڳاڻ ڳڻين ڌار،

چي، چڙهو اُن ۾ ۽ چَئو، نالي ساڻ سَتّار، مَنجھ ڇولئين ڇُٽڻ اُن جو، پڻ لنگھٖي پَوڻ پار، بيشڪ بَخشڻهار، پڻ سانيمِ، سَٻاجَھو گھڻو.

۽ هِيءَ هَلي پيئـِي اُنهن سان، مَنجھ ڇولِيُنِ جِيئن ڇَپر، نُوح سَندسِ نِينگرٖي، پُڪاريو اِن پَر، حاضرهو ڪُنڊ تي، ته مُنهنجا پٽ، پِسر!، چَڙھ اسان سان اَندر، ۽ بيدِينَنِ ڀيڙو ڪِيمِ ٿِيء

چي، چَڙهندسِ ڏُونگرچوٽِئـِين بَچائيندمِ، کَـئون بَحر، چي، ناهي اَڄ اَلله کان، پناه ڏِيندڙ پَهر، مَگر جنهن سان مِهر ٿِئي، پوءِ ڦِريَنِ وِچان لَهر، پِئَ ڏِسندي تنهن پَهر، ٿِيو لُڙھ ۾، لهوارن مان.

چي ڌَرتي! ڳيھ پاڻي پَنهنجو، ۽ بادل! بُوند بِيهار، پاڻِي وِيو پاتار ۾، ۽ لَهِي ويِو ڪم ڪار، اَچي جُودِي جَبل تي، ڪِشتئَ ڪيو قرار، تَڙ تَڙ ٿي تَنوار، ته بيدِي بيدادن لئي.

۽ نُوح سَندسِ سائينءَ کي، پُڪاريو اِن پر، چي، آگا!،سَندمِ آل مان، مُنهنجو پُٽ، پِسر، ۽ واحِد تُنهنجا واعِدا، سَچاسربِسر، تون آهِين زور زَبر، حاڪِم حاڪمن جو.

چي،نُوح! هِي نَه تُنهنجِي آل مان، هِن رَکي نه چَڱي چال، پوءِ جنهنجِي، سُڌنه توکي، سو مون کي، نه ڪر سُوال، آئون توکي ٿو ڪريان، هِيءَ نَصِحيت نِهال!، ته سوا سَمجھڻ ڳالھ، نه ٿِي مُورکن مان، مُورهِين.

چي، پِنان پَناھ تُنهنجي، سانيمِ!، ربَّ، سَتّار، هِن کان، ته گُھران، جِنهن جِي، نه مُون کي، سُڌسَنڀار، ۽ جي نه مَرهِيندِين مُون کي، ۽ نه ڪندِين ٻاجھ ٻِيهار، ته بيشڪ برقرار، هُوندسِ اَڻ هُوندن مَنجھان.

چي، نوح نبي! لَھ تون، سَلامت خُوشحال، اَسان پاران تو مَٿي، ۽ برڪتون بحال، پڻ جيڪي آهن اُمتون، ناليرا! تو نال ۽ آهِن ٻِيون اُمّتون، جن سُکيو رکون ڪي سال، وَٺندو وَڏو وَبال، وَرِي اسان کان، اُنهن کي.

اِهي ڳالهيون ڳُجھ جون، توڏي ڪريون وِير! وَحِي، تو، ۽ تُنهنجِي قوم کي، هِن کان اڳ، نه سُڌ صَحِي، پوءِ سَڀ ڪُجھ وَڃ سَهِي، پَڇاڙيءَ پاڪن لئي.

۽ حضرت هُود عاد ڏي، سَندنِ ڀاءُڀَلير، چي، عزيزو! اَلله کي، پوڄيو وير سَوير، سچي سائين، تنهن سوا، ڪونهي اهنجوڪير، آهِن هِي ڍِڳ ڍير، ٺلهو ٺاھ اوهان جو.

اي قوم! اوهان کان، ڪِين گُھران، ڪو پورهيو پائـِي پار، مُنهنجو ڪِنهن تي ناهي، مگر تِنهن باريءَ مَٿي بار، جوڙيَسِ جِنهن جَبَّار، پوءِ ڇو پِرايو ڪين ٿا؟.

۽ بَخشايو، اي ڀائرو!، بارِيءَ ڪنان بار، موٽِي موٽو اُن ڏي، ته توهان تي تڪرار، وَسائي وَڏڦُرو، گُونگهٽ مِينهن، مَلهار، ۽ زور اوهان تي، زور سان، ٻيڻو ڏي ٻِيهار، ۽ بندا ٿِي بَدڪار، مُنهن نه موڙيو مُورهِين.

چي، هرگز هود! اسان ڏي، نه آندئـِي ڪو اُهڃاڻ، پَنهنجا پِيْر نه ڇڏيون، تُنهنجي چَوڻ ساڻ، اَسين اَصل ته ڪاڻ، وِسهڻ وارا، نه آهيون.

ٻولويون، نه هِن سوا،ته توکي، لڳت لائـِي، ڪِنهن ڀلاري ڀائـِي، اوليائن مان، اسان جي. چي، ساکِي ڪريان ستار، ۽ اوهين ڏِجا اِي شاهدِي، ته اُن ڌاران، جَن ڌاريَنِ، ڀانيو ڀائيوار، آهيان اُن بِين کان، بلڪل آئون بيزار،

پوءِ ڀلي سِٽون سِٽيو، مِڙِي سَڀ مون هارِ، آنکي اِختيار، مُهلت نه ڏيومِ مُورهين.

رکيم، ربَّ ڪريم تي، پَنهنجا سَڀ ڪم ڪار، مون ۽ اوهان جو، آهي سو، سَڀ ڏينهن جو ڏاتار، ناهي اُڀ، زمين ۾، چُرندڙ ڪو چوڌار، مَگر مَهار اُن جِي، جَھلِيندڙ جَبّار، سانيمِ ربُّ، ستار، صَحِي سَنئـِينءَ واٽ تي.

پوءِ ڦِرن، ته فَرماءِ تُون، ته اوهان کي اُهڃاڻ، جن سان مُڪو، مُون ويو، سي پُهچايمِ پَرياڻ، ۽ مَٽي ڇَڏِينِئان مون ڌڻي، ڪِنهن صالح قوم ساڻ، ۽ ذَرو زِيان، نه ڏيئـِي سگھو، اُن کي اَوهين اَڄاڻ!، سَڀ شيءِ مَٿي سُڄاڻ، پَهريدار پاڻ ڌڻِي.

۽ جڏهن اَمر اَسان جو آيو، ته بَچايو سون بحال، هُود ۽ جن مَڃيو، پنهنجِي رحمت نال، ۽ جَبري، کان جَنجال، آجو ڪيوسون، اُنهن کي.278

۽ اُهي عاد، جن نه مَڃيا، پَرور سَندن جا پار، ۽ پَنهنجي پيغمبر جي هَليا، ٻولِي کان ٻَهار، ۽ لَڳا لڳاتار، هرڪِنهن زَبر ضِدِئ پُٺيان.

۽ هن ڏيھ م ۽ ڏِينهن قِيام ۾، وَرتئون دَڳَ ڌِڪار، سَمجھ، ته سَندنِ سائـِينءَکان، عاد ڪيو اِنڪار، تَباهِي تڪرار، عاد عَزازت هُودلئي.

صالِح قوم ثمود ڏي، سَندسِ ڀاء ڀَلار، چي، قوم! نه ڪِنهن کي پُوڄِيو، ري ڏيہ ڌڻِي ڏاتار، اَصل اوهان لئي، ناھِ ڪا، دَرگاهَ، تِنهن ڌار، آنکي مُٺ مِثيءَ مان ، جوريو جِنهن جَبَّار، وَرِي اوهان کي اُن ۾، ڏِنئـِين وَڏِي ڄَمار، پوءِ مرمرَهايو اُن ڪنان، وَرِي وَرو تِنهن پار، سَندمِ رَبَّ، سَتَّار، اُنائـِيندڙ ۽ اوڏَڙو.

چي، صالح! اسان ۾ اڳ هُئين، اُميد ڀَريو انسان، ڇا؟ روڪيِـين اسان کي، اُن ڪنان،ته ڏِيون تن تي ڏان، اَبا، ڏاڏا اسان جا، هُئا پُوڄِيندا، جي ٿان، ۽ جنهن ڏي، اسان کي، ڪوٺئـِين، مُرسل مِهربان!، گَڏيل مَنجھ گُمان، اَسين آهيون، اُنهِيء ڳالھ ۾.

چي، ڪِيئن ٿا ڀانيو ڀائرو، ته سانيمِ، کان سُڄاڻ، هُوندسِ، جي حق مَٿي، ۽ مَٿمِ مِهر ڪَئـِين پاڻ، پوءِ اِيندمِ ڪير اَلله کان، آڏو اِي اَڄاڻ!، جي وِڌمِ ساڻِس ڪاڻ؛ پوءِ نَفعو نه ڏِيومِ، نُقصان ري.

چي، عزيزو اَلله جِي جي، هِي آهي اُٺ اِظهار، آهي اوهان لاءِ، مُعجزو، نِشانِي نِروار، پوءِ مولٰي جي مُلڪ ۾، ڇَڏيوسِ، ته چَري ڇُلنگار، پوءِ، تِنهن کي ڪِنهن تڪلِيف جو، لايو نه هٿ هڪيار، پوءِ اوڏو ڪو آزار، پَڪڙِينِئان پَڪ سان .

پوءِ گُڏيائون اُن کي، تڏهن وراڻيون وَريام، ته پورا ٽي ڏِينهن، خُوش گُذاريو، پَنهنجي گَھرن، مَنجھ گام، ۽ پَڪو اِهو اَنجام، ڪوڙُو آهي، ڪِين ڪِي.

پوءِ، جڏهن اَمرسان ، جو آيو، هاڪاري هيڪار، ته ڪيو سون پَنهنجي، ڪرم سان، آجو ڪنان آزار، صالح، ڪِ، سَندسِ ساٿ کي، جن آندو اِعتبار، اُن ڏِينهن جي خُوارِيءَ کان، پَنهنجي ٻاجھ سان ٻيهار، سَندِئي رَبَّ سَتار، اُهو وراوَر، زَبر گھڻون.

پوءِ، وَرتو واڪي تن کي، ڪياجن ڪَلُور، پوءِ جُھورِي، سَندن جاين ۾، ٿِيا آسري اَسور،

ڪَرمزونه ماڻيئون اُن ۾؛ پُورِي رِيت پَرور، ته ثمود سَندِن ربَّ کان، مُنڪر ٿيا مُور، ته بَربادِي ڀَرپُورو، ثابِت آهي، ثَمُود لئي.

۽ اَسان جا ابراهيم کي، آيا کِيانتا، سِين کِير، چئون سَلام، سَلام چئـِين، پوءِ وٖير نه لاٿِي وِير، ته آڻي رَکيو اَمير، گابو ڀُڃيل، اُنهن اڳيان.

ڏِٺائـِين جڏهين، ته اُنهن جا، هَٿ نه وَرن، اُن ڏي، ڀانيئـِين اَڀُويون اُنهن کي، ۽ تن کان ڊِنوتَڏهِين، چَيائون ته ڪَنبَ نه ڪڏهين، اَسين قاصِد قوم لوط ڏي.

۽ بِيبِي بِيٺل اُن جِي، پوءِ کِڙِي کَٽڻهار، پوءِ ڏني سُونسِ، اسحاق جِي، واڌائـِي تنهن وار، ۽ ٻاجَھؤَن کِير ٻِيهار، اسحاق پُٺيان، يعقوب جِي،

چي، ووءِ، ووءِ! آئون وَڏڙِي، ڪِيئَن ڄَڻِينديسِ ٻار، ۽ هِي وَرَم، وڏِي ڄَمار، هِيءَ عَجب جِھڙِي ڳالهڙِي.

چي، قادِر جي ڪَمن ۾، ڪِهڙا وَٺِين وِيچار، رَحمتون ربَّ پاڪ جون، پڻ بَرڪتون بِسيار، اُن جون، اوهان مَٿي، اي اَهل بيت! اَطهار، ساساراهِيل سَهوار، پڻ وَڏِي وڏائـِئ جو ڌڻِي.

پوءِ، جڏهن اِبراهِيم لٿو خوف، ۽ مِليسِ کِير، ته پِيو وَڳي اَسان سان وِير، پاران پَهر لوط جي.

اِبراهِيم آهي، بِلڪُل بُردبار، زاريون ڪندڙ زار ۽ رُجوع ٿيندڙ ربَّ ڏي.

اي اِبراهيم!، اِن ڪنان مُوڙ مُنهن مَهتاب!، اَمر تُنهنجي آگي جو، آيو جُنبِي جَناب!، ۽ اُنهن تي عذاب، اَڻٽر، آهي اَچڻو.

۽ آياقاصد اسان جا، جڏهن لُوط مَٿي لَهِي، ته ڏُکياپِينِ ڏِيل ۾ ۽ سوڙهاٿيا صَحِي، چي هرگز آهي هِيءُ، ڏاڍو ڏُ کيو ڏِينهن ڪو،

۽ آيا ڀَري ڀايات تِنهن، ويا ڊُڪاياتِنهن پار، اَ ڳ ۾ اُنهِيان، ڪندا هُئا، فِعل بُرابدڪار، چي، اي عزيزو مُنهنجا!، آهن اوهان هارِ، هِي پاڪ نِياڻيون مُنهنجون؛ پوِ ڏَور ڀَر ڏاتار، ۽ مُنهنجي مِهمانن ۾ ڪِيَن خُوار، ڇاساڱو سَمجھدار ۾، مَرد ڪو؟

چي، اَٿيئـِي سُڌ، ته اسان جو، تُنهنجي نِياڻين ۾ نه حق، ۽ جيڪِي مَـڱون ٿامُشفِق!، سو تون پَروڙِين پاڻ پِيو.

چي، هُوندهُجي هامون ۾، طاقت توهان ساڻ، يا پَناه وَٺان ها پاڻ، ڏاڍي ڪِنهن ڏَڍ ڏي. قَالُوْايٰلُوْطُ اِنَّارُسُلُ رَبِّكَ لَنْ يَّصِلُوْاۤاِلَيْكَ فَاَسْرِبِاَهْلِك بَقِطْعٍ مِّنَ الَّيْلِ وَلَايَلْتَفِتْ

چيائون اِهڙِي چال، اي لُوط!، اسين آهيون، ريٻارا، تُنهنجي رّبَّ جا، نه پُهچندوئـِي پئمال، پوءِ پهر، پهرڪو رات مان، پَنهنجي پَهر نال، ۽ هرگز اوهان مان هيڪڙو، نه لڙي تِن ڏي لال!، بنابِيوِي تُنهنجِي؛ ته ڀلا! کِيس بَحال، رَسندسِ، جيڪِي رَسڻو، هِن جَڏن کي جَنجال، سَندنِ صُبح تي سَنڀال؛ ڇاصُبح ناآهي، اوڏڙو؟

پوءِ، آينِ اَمر اَسان جو، بَرسِر جڏهن بَڻِي، پوءِ مَٿيان سَندنِ، مَٿان ڪري، ڇڏياسون هيٺ هَڻِي، ۽ پَڪل پَهڻ اُن تي، وَسايا سُون وَڻِي،

۽ گھاڻِي اِيء گَھڻِي، ڏُورناهي، ڏاڍن ڪَنان.

۽ شعيب، شهر مَديَن ڏي، سَندنِ ڀاءُ ڀَلير، چي، عزيزو! الله کي، پُوڄيو وير سَوير، ڪونهي اَهنجو ڪير؟ ڏڻِي ڌاران اُن جي. ۽ توڙان تور، ڀَرَپَ ۾، ڪُپت ڪريو ڪانه، آئون اوهان کي، ٿو ڏِسان، آسودا اِنسان، ۽ اُن ڏِينهن جي عذاب کان، اوهان تي عيان، ڀَوڀانيان بي گمان، جوگھيريندڙ، گُھمسان سان.

۽ پُورو ڀَريو ڀائرو!، پڻ توريو ساڻ سُپت، ۽ مال سَندِن ۾ ماڻهن سان، ڪريو ڪانه ڪُپت، ۽ ڀُونء ۾ ڪِنِهين ڀَت، ڀِروڪِين بِگاڙ سان.

آن لئي ڏِنو الله، جو بِهتر بَقادار، جي آن کي اِعتبار؛ آئون واهِي، نه اوهان تي آهيان.

چيائون اِهڙِي چال، اي شعيب! نماز تُنهنجي، توکي چوي، ته تن کي، ڦِٽو ڪريون فِى الحال، پِيَنِ اسان جي پُوڄِيو، جن کي صَديون سال، يا وَٺون، وِڪڻون جِيئن وَڻي، پَهنجِي مُوڙِيءَ مال، تون کانڌيرو خُوشحال، رَڄ چَڱيرو راڄ ۾.

چَئـِين، ڪِئين ٿا ڀانيو ڀانيو ڀائرو! ته سانيمِ، کاڻ سُڄاڻ، جي آئون هُوندسِ، حق مَٿي، سَچِي ثابتِيءَ ساڻ، پڻ پاڻان ڏِٺائـِينمِ پاڻ، ڀَتو ڀَلِيء ڀَت سان. ۽ جِنهن کان، آن کي جَھليان، ڪِين گُھران ٻِي ڪار، سچي سڌاري سوا، پَنهجِي پُڄت هار، ۽ مون ۾ مَڻياناهي مگر، سانيمِ، ساڻ سَتار، بار مَٿسِ، ۽ تِنهن پار، وَر وَر وَرندو آهيان.

۽ ڀَرڪائينِيان نَه ڀائرو!، مُنهنجي مَت، مَٿي هِن ڳالھ، ته رَسي اوهان کي، رَسيو جِھڙو جِي جَنجال، نُوح، صالح ۽ هُود جي، قومن کا ڪالھ، ۽ سَندِي لُوط لال، پَهر نه اوهان کان، پَر ڀَري.

۽ مَرهايو پَنهنجِي مالِڪ کان، وَر ڏانهنسِ وَهلور!، مُنهنجو مالِڪ مُور، مِهربان ۽ محبتِي.

چي، گَھڻو نه ڄاڻون تِنهن مَنجھان، شعيب! چوِين جا ڳالھ، توکي پَسون پاڻ ۾، هِيڻون هرڪِنهن حال، ۽ هُوندهُجي هاڪِين ڪِي، تُنهنجِي نيات نِهال، سَٽي سَنگسار توکي، لاشڪ ڪيوسون لال!، ته مَرد مَٿير مَجال، تون نه اسان ۾ آهِيـين.

وَراڻيو وِينجھار، اي قوم! قرِيب مُنهنجا، عجب!، اوهان کي لڳن، ڏاڍا کان ڏاتار، ۽ پُٺيان پَنهنجي، اُن کي، ترڪ ڪيان تَڪرار، ڪريو جي ڪم ڪار، آگَمِ آگاه اُن ڪنان.

۽ مِٽَمِ!، پَنهنجي ماڳ تي، ڪريو اوهين ڪم ڪار، آئون بِه ڪَندڙ آهيان؛ پوءِ سِگھڙِي پَونديان سار، ته ڪِنهن تي اَچي عذاب سو، جو ڪريسِ خُوب خوار، ۽ ڪهڙو اُهو ڪُوڙ مَٿي؟؛ ۽ ويٺاڏِسوڪا وار، آئون پڻ اِنتظار، اَوهان ڀيڙو آهيان.

۽ آيو جڏهن اُنهن تي، اَسان جو فَرمان، ته ڇَڏايوسون شُعيب کي، پڻ آندو جن اِيمان، ۽ اُهي به ڀيڙا اُنهِيء سان، سين اَسان جي اِحسان، ۽ ڪڙڪي قابو، سي ڪيا، جن ڪيا ظُلم، زِيان، پوءِ پِره سان پِريشان، ٿِيا جُھورِي سَندنِ جاين ۾.

ڪَر نه مَزا ماڻيئون اُن ۾، پوءِ مَدين لئي مُور، دُورِي تِنهن دَستور، جِيئن تڙيو ساٿ ثَـمود جو.

۽ موڪليو سون مُورهين، مُوسٰى مِهربان، پَنهنجي پَڌراين سان، پڻ نِشانبر نِشان،

فِسادِي فِرعون ڏي، پڻ اُنهيء جي ايوان، پوءِ فرمودي فِرعون جا، تابِع ٿيا تعبان، فِرعون جو فَرمان، سُهڻو ناهي ساٿ لئي.

قوم سَندسِ جِي، قِيام ڏينهن وَٺِي هَلندو وَاڳ، پوءِ آندائـِين اُنهن کي، مَٿي مَڱر ماڳ،

۽ هِن ۾ لَعنت پُٺ لڳا، پڻ مَهندان محشر ماڳ، اِهو لَعنت وارو لاڳ، بِلڪُل آهي بُڇڙو.

گامن جون، ڪُجھ گھوٽ!، کوليون سون خَبرون تو مٿي، تن مان، قائـِم ڪي ڪوٽ، پڻ ڳاهيل آهن ڳوٺ ڪي.

۽ اَسان نه آزاريون اُنهن کي، پر پاڻِهين آزارئيون پاڻ، پوءِ سَندنِ وَسِيلن واهرن، ڪُجھ نه ڇَڏايَنِ ڪاڻ، ڌَڻيءَ ڌاران جن کي، ڏِيندا هُئا ڏاڻ، جڏهن آيو اَمر اُنهن کي، سَندِئي رَبَّ سُڄاڻ، ۽ ري ويراني وَٿاڻ، اوڄ نه ڏِنائون اُنهن کي.

۽ انپر تُنهنجي پرورجِي، آهي پَڪڙ پَڇار، جڏهن وَرتئـِـين، واهڻِين هُو جي ڪندڙ جفا جاڙ، پَڪڙ مَنجھ، پَڇاڙ، آهي ڏاڍو ڏُکيو اُن جو.

اِن ۾، آهي اُنهيء لئي، نِشانِي نِروار، عذاب آخرت کان، جو وِجھلي ويرو تار، اُهامَهل، ماڻهو جنهن ۾، ڪَٺي مَنجھ قطار، ۽ اُهو ڏِينهن، آهي جنهن ۾، حاضرِي هيڪار،

تِنهِين کي، تڪرار، ڪنهن ٽاڻي ٻَڌل لئي، ٽاريون.

اُهو ڏينهن آيو، ته ماڻهو نه ڪُڇي، ڪو مُور، مگر موڪل سان، اُن جي، جو غالب، ربُّ غفور، پوءِ، ڪي بُڇڙا بي شعُور، ۽ ڪي نيڪ نصيب، اُنهن مَنجھان.

پر پوءِ ٿيا، جي پاڻهِين، نِڀاڳا نادان، پوءِ اُهي آهن آگ ۾، مَنجهسِ تنهن مَڪان، ۽ رَڙيون، رانڀاڙا اُنهن جا، فرياديون، فغان،

هُونِ هميشه اُن ۾، جانِسين زمين، آسمان، مگر مالِڪ تُنهنجو، گُھري بي گمان، سَندئـِي رَبُّ، سُبحان، جو گُھري، سو ڪري سَگھي.

پر نيڪ نصِيب ٿِيا، سي جَنَّت مَنجھ جُوان، سدا سُکيا اُن ۾، جاسِين زمين، آسمان، مگر مالِڪ تُنهنجو، جيڪي گُھري بي گُمان؛ اُهوئـِي اِحسان، ڪڏهن ناهي ڪَپجڻو.

پوءِ تِـنِئان، شَڪ ۾،تون نه ٿِي، هِي جي ٺَلها پوڄِينِ ٿان، نه پوڄين، مگر جيئن پوڄيا، اڳي آستان، سَندنِ مَهنديَنِ مائـِٽَّنِ، پوءِ آهيون اسين عيان، ذَرو، ڌار زِيان، پُورو ڏِيندڙ پورهيو.

۽ ڏِنوسون مُوسٰى مِير کي، صَحِيفو صَحِي، پوءِ اُبتڙ سَٽِي ويئـِي اُن ۾، پَنهنجي ڳالھ پَهِي، ۽ توڙان، تو ڌڻِئ کان، جي ويو نَه قَلم وَهِي، ته تن وِچ ڪيو وِيو فيصلو؛ آهي حَقِيقت هِي، ته آهن گَڏِيل گُنَهِيْ، اِن کان، اَنُومان ۾.

سائـِين تُنهنجو سَڀن کي، پُورا ڏِيندڙ پار، جيڪِي ڪَن ڪم ڪار، تن تي واهِي واه جو!،

پوءِ پُورو بِيھ پاڻ تون، جِيئَن مِلئـِي حُڪم حُضور، پڻ جي توسان گڏيا تائـِب ٿِيا، مَڃيائون مَذڪور، ۽ نه مُنجھو؛ ڪريو، جو مُور، اُهو ڏِسندڙ آهي، اُن کي.

۽ پاسو نه ڏِيو، تن پاڻ، جن ڪيا ظُلم، زيادتيون، پوءِ چَنبڙٖي چِيْھَ اوهان کي، ڄيرو ڄِڀيُنِ ساڻ، ۽ اولياءُ، ڪو اَلله ري،ڪونهِي اوهان ڪاڻ، اُهکِي ويل اَڄاڻ!، وَرِي نه مِلندا واهرُو.

ٻه پاسا، ڏِينهن، پَل رات مان، پَرھ نِمازون نُور، چَڱايون چَگاين کي، ميٽي ڇَڏينِ مُور، مَنجھ اِنهِيءَ مَذڪُور، سارڻ سارِيندڙن لئي.

۽ بَرسِر سَھ بار، پوءِ اَلله جَلَّ جَلالہٗ، وِڃائي نَه وار، اُجَرن سَندي، اَجر مان.

اوهان کان، اڳين جُڳن مان، باقي هُئا جيڪر، جي ڀُونءَ ۾ جَھلِينِ بِگيڙ کان. مگر مُختصر، اُنهن مان آخِر، جان ڇَڏائـِي سُون ، جن جي. ۽ ڪيا جن ڪَلُور، پُٺِيءَ لَڳاتِنهن لوڀ جي، مال مِليَنِ، جو مُور؛ ۽ هُئا ڏوهارِي ڏيھ ۾.

ڌڻِي تُنهنجو، سي ديهون، اَصل نه ڪَري اُجاڙ، ساڻ جَفاجاڙ، ۽ سُڌريل، ساڪِن جن جا.

۽ جي تُنهنجي پرور پاڻ، ڪيو اِرادو اَصل کان، ته ڪَيائـِين مِڙِني ماڻهئـِين، هِڪ اُمّت ساٿ سُڄاڻ، ۽ هُونِ هَميشه پاڻ ۾، ڇُلنگِيون مَنجھ ڇِڪتاڻ،

مگر جِنهن تي، مِهر مالِڪ ڪَئـِي ۽ جوڙيئـِين به جنهن ڪاڻ، ۽ تُنهنجي پَرور پاڪ جو، پُورو ٿِيو پَرياڻ، ته مِڙئـِي جِنَن، ماڻهن ساڻ، بِلڪُل ڀَرِيندسِ باه کي.

۽ سَڀ خبرون کوليون تو مَٿي، مُرسلن جون مَهندار!، جَن سان ڪريون تُنهنجو، قَلب بَرقرار، ۽ آيَئـِي حَق هِن ۾، پڻ نَصِحيت نِبار، تن لئي سَارسَنڀار، جي مَڃِيندڙ مَذڪور کي.

۽ جي نَه وِسَهَنِ، چَئو تن، ته ڪريو اوهين ڪم ڪار، پَنهنجي ماڳ مَڪان تي، اَسِين بِه ڪندڙ برقرار،

۽ ويٺاڏِسو ڪاوار، اَسين به ڏِسَندڙ آهيون.

۽ آهِن سَڀ اَلله لئ، اُڀ ڀُوين جا اَسرار، ۽ اُن ڏي آخِرڪار، هر معاملو موٽائـِبو. پو پُوڄ اَڪيلي اُن کي ۽ رک بَرسِر مَٿسِ بار، ۽ ڪَرو جي ڪَم ڪار، تِنِئان، والِي نه تُنهنجو ويسلو.