| أَرَءَيتَ الَّذى يُكَذِّبُ بِالدّينِ (آيت : 1) |
|
اَکـئـِين اُن ماڻهوءَ جو، هُوند ڏِٺئـِي ڪو حال؟ جو مزوري مِلڻ کي، ڪوڙِي چَئي ڪُلال، |
| فَذٰلِكَ الَّذى يَدُعُّ اليَتيمَ (آيت : 2) |
|
پوءِ ڇِينڀي ڇورڙن کي، سوئـِي خام خيال، |
| وَلا يَحُضُّ عَلىٰ طَعامِ المِسكينِ (آيت : 3) |
|
۽ اُسريو، نه اُسري، مَٿي قُوت ڪَنگال، |
| فَوَيلٌ لِلمُصَلّينَ (آيت : 4) |
|
پوءِ آهي وادِي وَيل جِي، تِن نِمازِين نال، |
| الَّذينَ هُم عَن صَلاتِهِم ساهونَ (آيت : 5) |
|
جي سَندنِ دُعا، دُرُود کان، آهِن ڀُليل بَحال، |
| الَّذينَ هُم يُراءونَ (آيت : 6) |
|
ڪَن خُوشامد خير ۾، چَلن اِهائي چال، |
| وَيَمنَعونَ الماعونَ (آيت : 7) |
|
۽ بَند رکن ٿا ڀال، اُهکِي، سُهکِي عام سان. |