اي نَبِي ! نِرمل ناءُ، ڪوه قَسم وِجِهين تِنهن ڳالھ کان، رَواڪئـِي جا رَحم سان، رَبَّ تعالىٰ تو لاءِ، رکڻ گُھرِين ٿوراءِ، پاڪن سَندِي پانهنجي. ۽ اَلله جَل جَلالہٗ آھِ، بَخِشيندڙ بَحال، ڀَلو ڪَندڙ ڀال، ٻَهون ٻاجِھيندڙ گھڻو.

صَحِي اَهنجي سُونهن جو، هادِئَ ٺَهرايو حَل، ۽ حامِي اَهنجو هر حال ۾، اَلله عَزَّ وَجَل، ۽ اُهوئي آھ سو، جنهن کي ٿِي، ٿِيندي جي ڪَل، اُونهِئَ ساڻ اَٽڪل، هلائـِيندڙ هَر حال ۾.

۽ پيغمبر سَندسِ پاڪن مان، جڏهن ڳَرهِي ڪِنهن سان ڳالھ، جَڏهن خاتون اُن خبر کي، کوليو ڪِنهن به خيال، ۽ تڏهن ظاهِر ذُوالجلال، مَٿسِ سو مَذڪُور ڪيو. پوءِ ڪُجھ ڄاڻائـِين اُن مان، ۽ ڪُجھ کان موڙيو مُنهن مُرسل، پوءِ خبر تِنهن خاتون کي، پاڻ ڏِنائـِين جنهن پَل، چيائـِين ته توکي ڪِنهن ڏِنِي، ڪامِل! اِها ڪَل، جانِئَ چَيو جواب ۾، اَلله عَزَّوَجَلَّ، اُهو عالَم کون ازل، سَمجھندڙ سَڀ ڳالھ کي،

آرياڻيون! اَلله ڏي، ٻَئـِي وَرو هِن ويرا، اَهنجا مَن ميرا، سَچيون! سَچ پَچ ٿِي پِئا. اُتس اجايو زور ڪنديون، جي ٿِي هِڪ ٻئي جون هَمراه، پوءِ سَچ پَچ ساٿِي ان جو، آهي پاڻ اَلله، ۽ جِبرِيل ۽ جيڪِي نيڪ ٻِئا، جِن جو واحِد تي ويساھ، پڻ مِڙئـِي مَلڪ اَللهَ جا، دَرٻارِي درگاھ، واهِر آهِن واھ!، پُٺ ڀَرائو تِنهن پُٺيان.

اوڏو آهي اُن ڪم کي، سَندسِ رَبُّ سَتّار، جي توهان کي طلاق ڏِئي، ڀَليرو ڀَتار، آن کان ڀَليون بِيـبِـيون، ڏِئيسِ وَري ڏاتار، هَلندڙ حُڪمن مٿي، وِسهندڙ وِينجھار، نيڪ نِمازِي نڪڻٖي، توبہ لاءِ تيار، پُڄارِي پَروَر جون، راڻيون روزيدار، ڪي وِلهيون وَلهن ڌار، ڪي ڪامِل ڪام ڪُنواريون.

اي اُهي!، آهي جِن جو، واحِد ۾ ويساھ، سي پاڻ ۽ پَنهنجي ڀاتِين، بَچايو، کون باھ، ۽ ماڻهو، پَهڻ جنهن مَچ جو، ٻارڻ ٻارهو آھِ، قَهري مَلڪ ڪٺڻ گھڻو، اُتي تِنهن آڙاھ، اُبتڙ نه هَلَن اُن کان، جنهن جو اَمر ڪِيَن اَلله، ۽ اُن ڪَم تي ڪَن ڪاھ، جنهن جو حُڪم مِليَن حُضور، مان.

اي اُهي جن ڪُفر ڪيو، ڦِريا، کون فرمان، اَڄ نه عُذر گُذاريو، مَنجھ مَحشر جي ميدان، جيڪِي ڪَندا هُئا ڪُفران!، اُهو ماڻِيندا مورهِين.

اي اُهي، آندو جِن، اَلله تي اِيمان!، سي موٽو، موٽڻ صاف سَچو، مالِڪ، ڏانهن منان، ۽ ميٽي اَوهان جا مِهر سان، مِڙِئي عيب عِصيان، باغن مَنجھ بهشت جي، ڏِينِيان مَاڳ مڪان، هيٺان جِن هَر آن، واهِيون ڪن ٿيون وَهڪرا. جڏهن آگو اِن نَبِئ کي، بلڪل نه ڪندو بيمان، پڻ سَندسِ تِن ساٿين کي، آندو جن اِيمان، ڊوڙي اڳيان اُنهن جي، سَندنِ نُور نِشان، پڻ چِمڪي مَنجھ چوگان، سَندنِ ساڄن سوجھرو. دُعا گُهرن ڌَڻِئَ کان، ته سانيَمِ!، رَبَّ، سَتار، ڪَر اَسان جي نُور کي، پُورو پالڻهار، پڻ عيب گُناھ اسان جا، بَخشِين بَخشڻهار، آهِيين تون اِظهار، هَلندِئَ وارو هَر شئ مَٿي.

ڪُوڙن ڪافِرن سان، اي نَبِي! جوٽ جنگ، ٻِئو پڻ ٻِچاپڻن سان، جي روز رچائـِن رنگ، ڪامِل! مٿنِ ڪَٺور ٿِي، نَرمِي جو نه پَوَندُنِ ننگ، جَھَنَّمَ جاءِ اُنهن جِي، آڙاه ۾ اَڙٻَنڳ، تمام بڇڙو تنگ، ٿيو موٽڻ وارو ماڳ سو!.

جِن ڪُفر ڪيو تِن جو، مالِڪ ڏِنو مِثال، بِيبِي نُوح نبئَ جي، ٻِي بِيبِي لُوط لال، اَسان جي بَندن مان، ٻِن ڀَلن هيٺ بَحال، نارِيون هُيون نِڪاح ۾، صُحت اَندر سال، پوءِ چَليون اُن چَڱن سان، چِيچَپائـِي جِي چال، پوءِ ڪُجھ نه ڇڏايونِ قادِر کان، جي ايڏا ڪاند ڪمال، پَروَر پاران اُنهن کي، وِيو فرمايو فِى الحال، گِھڙو گِھڙندڙن نال، ٻَئـِي ٻَرندڙ باھِ ۾.

۽ جِن مَڃيو، مِثال تِن لئ، پيش ڪيو پَروَر، بِيبِي ڀَلي فِرعون جي، دانهو ڏَڻِئ دَر، جَلد جَنت ۾ جوڙ تون، مولا! تنهنجو گَھر، فِرعون ۽ سَندسِ فِعلن، مون کي آگا! آجو ڪر، ۽ هِن ڏاڍان کان ڏاتر!، مُون نِماڻئَ نَجات ڏي

پڻ مَريم ڌِي عِمران جِنهن ثابِت پَنهنجو سِيل رکيو، پوءِ پَنهنجي رُوح مان، جنهن ۾ ڦوڪيو سون جان، ۽ سَچا ڪيائـِين سائـِينءَ جا، فرمودا فرمان، پڻ سَچا ڪيا، سَڀئـِي صَحِيفا سُبحان، ۽ مَريم وَڏي مان، هُئـِي نيڪن نِمازِيَن مان.