061 surah
ھي سورة مَدَنِیَّۃٌ آھي . ھِن ۾ 14 آيتون ۽ 2 رڪوع آھن
نُورُالقُرآن
مُترجم: مولوي حاجي احمد ملاح
سَبَّحَ لِلّٰهِ مَا فِي السَّمٰوٰتِ وَمَا فِي الْاَرْضِ ۚ وَهُوَ الْعَزِيْزُ الْحَكِيْمُ 1
وَر وَر واحِد پاڪ کي، واکاڻيو وه واھ! جيڪِي اُڀ، زمين ۾، خلقون خاطر خواھ، ۽ آهي اُهو اَلله، ڏاڍو ۽ ڏاهو گھڻو.
— مولوي حاجي احمد ملاحيٰٓاَيُّهَا الَّذِيْنَ اٰمَنُوْا لِمَ تَقُوْلُوْنَ مَا لَا تَفْعَلُوْنَ 2
اي آندو جن اِيمان سي ڪوه چئو، جو ڪِين ڪريو؟
— مولوي حاجي احمد ملاحكَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللّٰهِ اَنْ تَقُوْلُوْا مَا لَا تَفْعَلُوْنَ 3
وَڏو آھِ وِڏوڙ ۾، صاحِب، وٽ سُبحان، ته چَئو، ساڻ زبان، جو ڪم ڪريوئـِي ڪِين ڪِي.
— مولوي حاجي احمد ملاحاِنَّ اللّٰهَ يُـحِبُّ الَّذِيْنَ يُقَاتِلُوْنَ فِيْ سَبِيْلِهٖ صَفًّا كَاَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَّرْصُوْصٌ 4
پَڪ رکي ٿو پاڪ ڌَڻِي، اُنهن سان پِرت پِيار، جي وِڙهن سَندسِ واٽ ۾، ڪري هيڪ قطار، ڪر آهِن بَرقرار، ساڳِي شِيهي جو ڪوٽ ڪو.
— مولوي حاجي احمد ملاحوَاِذْ قَالَ مُوْسٰى لِقَوْمِهٖ يٰقَوْمِ لِمَ تُؤْذُوْنَنِيْ وَقَدْ تَّعْلَمُوْنَ اَنِّىْ رَسُوْلُ اللّٰهِ اِلَيْكُمْ ۭ فَلَمَّا زَاغُوْٓا اَزَاغَ اللّٰهُ قُلُوْبَهُمْ ۭ وَاللّٰهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفٰسِقِيْنَ 5
۽ جڏهن پَنهنجِي پَهر کي، چيو مُوسٰى مِير، ته ڪيڻمِ ڪوه رَنجاڙيو؟ جڏهن سَمجھيو مَنجھ سَرِير، ته آئون اوهان ڏي آهيان، قاصِد رَبَّ، قَدِير، پوءِ جڏهن ڦِريا، ته ڦيريَنِ دِليون صاحِب رَبَّ سُڌِير، ۽ سُهائي نَه سَچ سِير، آگو اوڳِئَ ذات کي.
— مولوي حاجي احمد ملاحوَاِذْ قَالَ عِيْسَى ابْنُ مَرْيَـمَ يٰبَنِيْٓ اِسْرَاۗءِيْلَ اِنِّىْ رَسُوْلُ اللّٰهِ اِلَيْكُمْ مُّصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرٰىةِ وَمُبَشِّرًۢا بِرَسُوْلٍ يَّاْتِيْ مِنْۢ بَعْدِي اسْمُهٗ ٓ اَحْمَدُ ۭ فَلَمَّا جَاۗءَهُمْ بِالْبَيِّنٰتِ قَالُوْا هٰذَا سِحْــرٌ مُّبِيْنٌ 6
۽ عِيسٰى پُٽ مريم جي، جڏهن وَراڻيو وِير، ته اِسرائـِيل جا، فرزند فيض پَذِير!، آئون اوهان ڏي آهيان قاصِد رَبَّ قَدِير، صَحِي ڪَندڙ توريت کي، جو مُنهان اڳ مُنِير، پڻ ڪِنهن پيغمبر پاڪ جِي، خاصِي ڏِيندڙ کِير، اِيندو مُنهنجِي پُٺ ۾، جنهن جو اَحمد نام امير، پوءِ جڏهن اُنهن ۾ آئيو، کَڻِي آيتون اَڪسِير، ته چَوَڻ لڳا چوٽِير، ته هِي سِحر صَفا پَڌرو.
— مولوي حاجي احمد ملاحوَمَنْ اَظْلَمُ مِـمَّنِ افْتَرٰى عَلَي اللّٰهِ الْكَذِبَ وَهُوَ يُدْعٰٓى اِلَى الْاِسْلَامِ ۭ وَاللّٰهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظّٰلِمِيْنَ 7ۚ
۽ زِياده ظُلم ڪرڻ ۾، اُنهيان آهي ڪير؟ ٻَڌا ڪُوڙ ڪَرِيم تي، جِنهن پَڌرا کوڙي پير، ۽ اُنهئ کي اِسلام ڏي، سَڏيو وَڃي جِنهن وير، ۽ سائـِين نه سُهائي سير، ذرو ظالم ذات کي.
— مولوي حاجي احمد ملاحيُرِيْدُوْنَ لِيُطْفِــــُٔـوْا نُوْرَ اللّٰهِ بِاَفْوَاهِهِمْ ۭ وَاللّٰهُ مُتِمُّ نُوْرِهٖ وَلَوْ كَرِهَ الْكٰفِرُوْنَ 8
پِيا پَچائـِن پُور، ته نُور ڌَڻِي جي دِين جو، وِسائن پَنهنجي وات سان، ۽ هوڏانهن پاڪ حُضور، پُورو پنهنجي نُور کي، ظاهر ڪندو ضرور، ۽ مُنڪر مُوڳا مور، ڀَلِين بُڇيان ڀانئـِن کَڻِي!
— مولوي حاجي احمد ملاحهُوَ الَّذِيْٓ اَرْسَلَ رَسُوْلَهٗ بِالْهُدٰى وَدِيْنِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهٗ عَلَي الدِّيْنِ كُلِّهٖ ۙ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُوْنَ 9ۧ
اُهو مالِڪ جِنهن موڪليو، پَنهنجو پَيغمبر، سُونهپ ۽ سَچي دِين سان، خاص اِنهِئَ خاطِر، ته ڪَريس قوِي هَر دِين تي، ڏيئـِي سوڀون سربَسر، ۽ ديکِيندڙ ٻِئا ڌُر، مَر ته مَٺِين ڀانئـِن کَڻِي!
— مولوي حاجي احمد ملاحيٰٓاَيُّهَا الَّذِيْنَ اٰمَنُوْا هَلْ اَدُلُّكُمْ عَلٰي تِجَارَةٍ تُنْجِيْكُمْ مِّنْ عَذَابٍ اَلِيْمٍ 10
ڇا آن کي ڏَسيان، اي مُؤمنو! وَڌندڙ سو واپار؟ جو آجو اَوهان کي ڪري، ڪَنان اَهنج آزار،
— مولوي حاجي احمد ملاحتُؤْمِنُوْنَ بِاللّٰهِ وَرَسُوْلِهٖ وَتُجَاهِدُوْنَ فِيْ سَبِيْلِ اللّٰهِ بِاَمْوَالِكُمْ وَاَنْفُسِكُمْ ۭ ذٰلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ اِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُوْنَ ۙ11
ته رَبَّ ۽ سَندس رسول ۾، آڻيو اِعتبار، ۽ لَڙو رَبَّ جِي راه ۾، ڪريو ويرِيَنِ مَٿي وار، پنهنجي مال مَتاع سان، پڻ جانِيَن سان جُونجھار، جي سوچيو ٿا سَچّار،!، ته ڀَلو اوهان لئي آھِ اِي.
— مولوي حاجي احمد ملاحيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوْبَكُمْ وَيُدْخِلْكُمْ جَنّٰتٍ تَـجْرِيْ مِنْ تَـحْتِهَا الْاَنْهٰرُ وَمَسٰكِنَ طَيِّبَةً فِيْ جَنّٰتِ عَدْنٍ ۭ ذٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيْمُ ۙ12
پڻ اوهان جي عيبن مان، بَخشي نخشڻهار، ۽ جوڙي آن کي جاءِ ڏئي، مَنجِھين باغ بهار،، هَلن هيٺان جن جي، ناليون نُور نِبار، پڻ موچارِيَن ماڙِيَن ۾، گھاٽي مَنجھ گُلزار، آهي وَڏو اَپار، اِي ماڻڻ مَن مُراد جو.
— مولوي حاجي احمد ملاحوَّاُخْرٰى تُحِبُّوْنَهَا ۭ نَصْرٌ مِّنَ اللّٰهِ وَفَتْحٌ قَرِيْبٌ ۭ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِيْنَ 13
۽ ٻِيون نيون نِت نِعمتون، جن لئي سِڪو مَنجھ سَرِير، هِڪ مَدد مالِڪ پاڪ جِي، ٻِي ويجِھي سوڀ سُڌير، پوءِ کلِي ڏي تون کِير، مُرسل! مؤمنن کي.
— مولوي حاجي احمد ملاحيٰٓاَيُّهَا الَّذِيْنَ اٰمَنُوْا كُوْنُوْٓا اَنْصَارَ اللّٰهِ كَـمَا قَالَ عِيْسَى ابْنُ مَرْيَـمَ لِلْحَوَارِيّٖنَ مَنْ اَنْصَارِيْٓ اِلَى اللّٰهِ ۭ قَالَ الْحَــوَارِيُّوْنَ نَـحْنُ اَنْصَارُ اللّٰهِ فَاٰمَنَتْ طَّاۗىِٕفَةٌ مِّنْۢ بَنِيْٓ اِسْرَاۗءِيْلَ وَكَفَرَتْ طَّاۗىِٕفَةٌ ۚ فَاَيَّدْنَا الَّذِيْنَ اٰمَنُوْا عَلٰي عَدُوِّهِمْ فَاَصْبَحُوْا ظٰهِرِيْنَ ۧ14
اي مُؤمن! مَددگار، رَهو ڌڻِئَ جي دِين جا، جِيئن عِيسٰى پُٽ مَريم جي، ڪَئـِي پَرِيٽن پُڪار، ته مُنهنجو مَددگار، ڪو آهي پَروَر پارِ؟ هِڪدم تڏهن حوارِين، لَڳائـِي لَلڪار، ته اَسِين مَددگار، آهيون ڌَڻِئَ جي دِين جا. پوءِ اسرائـِيل جي اولاد مان، آندو ڪِن اِيمان، ڪا ٽولِي ٽَرِي ڌار ٿي، ڦِريا کون فرمان، پوءِ مَدد ڏِنِي سون مُؤمِنين، اُنهن جي دُشمن سودگران، پوءِ موٽِي مَنجھ ميدان، ٿيا سو ڀارا صُبح سان.
— مولوي حاجي احمد ملاح